Forum literackie Ogród Ciszy

FACEBOTON 2

Młodość.
Uwielbia się znęcać nad życiem dojrzałych.
Ulegam. Czasami tańczę pod betonowym murkiem.
Teraz w myślach. Naprzeciwko okna panny Jot.

Czarujący uśmiech chowała za firanką.
Wracał zanim doliczyłem do pięciu.
Czekaliśmy na takie wygłupy cały rok.

Za moment będziemy zajęci zabawą
w chowanego. Pierwszymi pocałunkami
w klatkach schodowych. Potem król i królowa
w ogrodzie. Podczas wojny na jabłka.
Nieświadomi, że skończą w winie.

To potrwa kilka lat.
Pewnego lata panny Jot zabraknie w oknie.
Firanki bez zmian.

Jak przemijanie.

Bardzo mi się podoba taka narracja w wierszu, do twarzy Ci ,,w bieli'' Leonie :)

Mądry wiersz! Zastanowiłbym się tylko nad usunięciem chociaż jednego "w" z trzeciej cząstki. ten nadmiar nie sprawia dobrego wrażenia. Pozdrawiam

Piękny, ciekawy i z wielką wrażliwością napisany wiersz, jak zawsze .

Faceboton czy facebotbon?

Dziękuję Li staram się jak mogę.

Bardzo słuszna uwaga Prando - proszę o jak najwięcej podobnych - będę zwracał na nie uwagę w dalszej pisaninie.

Felicjo - poprawiam tytuł bo oczywiście Faceboton i dziękuję za refleksje o wierszu.

Z podziękowaniem L.G.

Leon Gutner pisze: ↑śr 10 lis, 2021 To potrwa kilka lat.
Pewnego lata panny Jot zabraknie w oknie.
Firanki bez zmian.

Jak przemijanie.

Zaimek wskazujący "to", jaki wytłuściłam, można zastąpić rzeczownikiem metaforyzującym zaistniałą sytuację, do której "to" się odnosi. A w podkreślonym wersie zabrakło dla mnie czasownika, np.
Firanki pozostały/pozostaną bez zmian.
I wtedy puenta zaproponowana przez Autora byłaby po prostu niepotrzebna.
Pozostałe cząstki utworu czyta się świetnie.

Dziękuję Corti za uwagi.
Zbieram je pilnie wszystkie.

Z uszanowaniem L.G.

Z przyjemnością przeczytałem Twój wiersz, Leonie. Przy okazji próbowałem odszukać w pamięci chwili, kiedy zwróciłem uwagę na Twoją poezję. "Ogród Ciszy" wtedy nie istniał a został założony w 2008 roku... To było znacznie wcześniej...

Pozdrawiam

Tak Tomku - to prawda. Pierwsze publikacje włóczą się po internecie od 2001 roku. Ogrodu jeszcze wtedy nie było.
Dziękuję za czytanie i podzielnie się faktem że czytanie takiego Leona też może być przyjemne.

Pozdrawiam serdecznie L.G.

Piękny wiersz o przemijaniu, choć samo przemijanie już takie piękne nie jest...
Ale podobno wszystko jest po coś. I młodość, i dojrzałość mają swoje blaski i cienie.
A wspomnień nikt nam nie odbierze, chyba, że niepamięć.

Kolejny raz zachwyciłeś bielą...

Dziękuję Ves za bezcenną refleksję.
Leo też chce wierzyć że wszystko jest po coś.

Z uszanowaniem L.G.