Jeszcze mnie nie budź

[księżycowa]

Piotrze,
świt nie jest naszym sprzymierzeńcem —
rozdziela, co sen złączył. Nie budź mnie,
jeśli istnieje wieczna miłość, chcę spać.

Bo czymże są dni bez silnego ramienia,
słowa na powitanie? Modlitwa drąży skałę,
martwą, bo język coraz ostrzejszy. Upadam,

by pozostać wierną naszemu credo,
by z kamieni bez życia zbudować dom —
zmartwychwstanie. Światło wykute

w delikatnych kościach, spłynie łaską;
lecz jeszcze mnie nie budź, muszę zaczerpnąć
miłosierdzia, wtedy otworzę oczy,

gotowa pójść dalej.

[Tomasz Kowalczyk]

Adresat utworu na pewno odczyta więcej niż uważny czytelnik. A wiersz jako zjawisko poetyckie - nie jako list - przeczytałem z prawdziwą przyjemnością.

Pozdrawiam

[Hanna L.]

Dobrze się czytało.
Pozdrawiam

[Latima]

interesujący wiersz, muszę go przemyśleć ze względu na wymowę. Pewnie znowu czuję w nim biblijne inspiracje....ale jeszcze nie czas na wnioski. Zobaczymy, ale skoro zainteresował, to już jest w nim coś wartościowego,La

[Leon Gutner]

Smaczne czytanie.

Z uszanowaniem L.G.

[cortessa]

Twój sposób poezjowania zawsze budzi moje dobre emocje. tak też było i tym razem.

[księżycowa]

Dziękuję za Wasze refleksje i zatrzymanie

[felicja]

Początek mnie zaciekawił i zatrzymał. Potem jak dla mnie za dużo pojęć teologicznych. Pozdrawiam.

[Wiesława Ptaszyk]

Piękny wiersz

[Vesper]

Mam wiele skojarzeń, ale nie wiem, czy właściwych, więc nie będę się wymądrzać. Poruszający wiersz. Czytam kolejny raz, z ogromnym podziwem.

[perełka]

dobrze byłoby ( chociaż czasami)móc zaczerpnąć miłosierdzia...
zadumana po przeczytaniu
pozdrawiam. M