Forum literackie Ogród Ciszy

Piotrze,
świt nie jest naszym sprzymierzeńcem —
rozdziela, co sen złączył. Nie budź mnie,
jeśli istnieje wieczna miłość, chcę spać.

Bo czymże są dni bez silnego ramienia,
słowa na powitanie? Modlitwa drąży skałę,
martwą, bo język coraz ostrzejszy. Upadam,

by pozostać wierną naszemu credo,
by z kamieni bez życia zbudować dom —
zmartwychwstanie. Światło wykute

w delikatnych kościach, spłynie łaską;
lecz jeszcze mnie nie budź, muszę zaczerpnąć
miłosierdzia, wtedy otworzę oczy,

gotowa pójść dalej.

Adresat utworu na pewno odczyta więcej niż uważny czytelnik. A wiersz jako zjawisko poetyckie - nie jako list - przeczytałem z prawdziwą przyjemnością.

Pozdrawiam

Dobrze się czytało.
Pozdrawiam

interesujący wiersz, muszę go przemyśleć ze względu na wymowę. Pewnie znowu czuję w nim biblijne inspiracje....ale jeszcze nie czas na wnioski. Zobaczymy, ale skoro zainteresował, to już jest w nim coś wartościowego,La

Smaczne czytanie.

Z uszanowaniem L.G.

Twój sposób poezjowania zawsze budzi moje dobre emocje. tak też było i tym razem.

Dziękuję za Wasze refleksje i zatrzymanie

Początek mnie zaciekawił i zatrzymał. Potem jak dla mnie za dużo pojęć teologicznych. Pozdrawiam.

Piękny wiersz

Mam wiele skojarzeń, ale nie wiem, czy właściwych, więc nie będę się wymądrzać. Poruszający wiersz. Czytam kolejny raz, z ogromnym podziwem.

dobrze byłoby ( chociaż czasami)móc zaczerpnąć miłosierdzia...
zadumana po przeczytaniu
pozdrawiam. M