Carum est, quod rarum est

[Latima]

Teraz już rozumiesz, że od początku
byliśmy żółwiami idącymi w stronę wody.
W czas miękkich skorup śniliśmy słoneczne plaże,
czarne perły z południowych mórz, tacy pewni,
że rany można zamalować lakierem do paznokci.

Twoje listy płonęły, słowne iskry przeskakiwały,
zapalały się w mojej głowie. Prawdziwy ogień

pochłonął ocean, więc nie oglądam się za siebie,
bo gotowa jestem przyjąć propozycję Mefistofelesa

odwrócenia odwiecznego marszu żółwi

[cortessa]

Żółwie - podobnie jak inne zwierzęta - mają pewnie działania zakodowane w genach. I nie jest dobrze, jeżeli się je na siłę zmienia. Twój utwór mnie oczarował.

[ćma]

Wiersz wciąga i intryguje. Odnajduję tu motyw przeznaczenia oraz powtarzalności pewnych schematów w cyklu życia. Jest również chęć buntu i próba przełamania zastanych barier, czemu wydaje się towarzyszyć poczucie winy. Bardzo dobry wiersz

[Leon Gutner]

Ciekawie tutaj.
Znalazłem wiele dla siebie.

Z uszanowaniem L.G.

[Krystyna Morawska]

Najtrudniej zrozumieć przeznaczenie i własną niewystarczalność; aby odnaleźć utracony raj, gotowi jesteśmy paktować z samym diabłem. Mocny, ciekawy zapis.

[Tomasz Kowalczyk]

Czarna perła, czterokątna koniczyna, dobry wiersz... Ale jednak warto płynąć pod prąd.

Pozdrawiam

[Latima]

..ja tam lubię pod prąd, bo warto, nawet, jeżeli niemożliwe! Bardzo wszystkim komentatorom dziękuję i mówię - adrenaliny nie napędza biadolenie, lecz nadzieja, że może się uda :), La

[Pranda]

Wiersz w iście herbertowskim stylu! Moje wielkie uznanie! Pozdrawiam

[księżycowa]

Fantastyczny wiersz La, a ten fragment

więc nie oglądam się za siebie,
bo gotowa jestem przyjąć propozycję Mefistofelesa

odwrócenia odwiecznego marszu żółwi

zwrócił moją szczególną uwagą. Świetny dysonans. Pozdrawiam.

[Vesper]

W "czas miękkich skorup" wszyscy śniliśmy przeróżne rzeczy. Ile z nich wyśniliśmy?
Iść pod prąd - owszem, ale nie pod wpływem nieprzemyślanych impulsów. Być sobą trzeba mądrze, bo może się zdarzyć, że to, w co uwierzymy, przerośnie nas i pogrzebie.
Zapewne ideałem jest nie oglądać się za siebie. Łatwiej to osiągnąć, gdy miało się mądrych nauczycieli, ale nie zawsze tak jest... Czasami to, co proste dla jednych, jest drogą pod górę dla innych - bo nauczono ich wątpić i bać się.
Jedno jest pewne, każdy z nas posiada coś, czego nie mają inni, wewnętrzny kod - jedyny w swoim rodzaju. Skarb rzadkiej urody, który warto chronić i pielęgnować. Przy czym nie ma nic złego, ani ujmującego w tym, o czym piszesz w pierwszych słowach wiersza:

[...]od początku
byliśmy żółwiami idącymi w stronę wody.

Nie oszukamy natury. Oczywiście, możemy próbować, ale to zawsze będzie mistyfikacja. Prócz tego, że w każdym z nas jest coś unikatowego, jest też punkt łączący dany gatunek, pewna przynależność, powtarzalność. Nie można od niej uciec. Natomiast wznoszenie się ponad nią - to jest coś, do czego warto dążyć - by będąc jednym z wielu, być zarazem jedynym w swoim rodzaju...

Pięknego Nowego Roku, Latimo
Pełnego łamania granic i nowych wyzwań.