Niefrasobliwy

[Irena]

wymarzone ciżemki
miały barwę czerwoną

przywoływały uśmiech
miarą bezwładnych stóp

nierozbiegane
stały się piętnem przełomu
tego co było i mogło
a tym co jest i będzie

znaczył się czas
niezawinionym grzechem
nazywanym też
karą bożą

teraz mówi że pomylił

dzieci

[Pranda]

Są zwrotki, ale nie ma wiersza. Nie czyta się go płynnie. pozdrawiam

[Irena]

Są zwrotki, ale nie ma wiersza. Nie czyta się go płynnie. pozdrawiam

Znaczy to, że mamy różne zdania na temat płynności i na to co jest wierszem a co nie.
Szanuję odrębność. Pozdrawiam.

[Pranda]

Spieszę wyjaśnić, bo widzę, że nie zostałem zrozumiany.
Wiersz nie jest spójny - strofy żyją swoim własnym życiem, ale nie łączą się w tekst z jednolitym przesłaniem.

[perełka]

jest nadzieja... i smutek ( ot życie), a czas płynie niefrasobliwie, jak to czas...
zadumałaś Irenko
pozdrawiam. M

[ćma]

Odczytałam wiersz jako zapis historii niepełnosprawnego, bądź ciężko chorego dziecka. Według mnie, jest on konsekwentnie poprowadzony. Sądzę, że wiersz jest dobry i ważny, bo dotyka bólu będącego udziałem wielu z nas

[Irena]

jest nadzieja... i smutek ( ot życie), a czas płynie niefrasobliwie, jak to czas...
zadumałaś Irenko
pozdrawiam. M

Tak, Perełko, zawsze jest jakaś nadzieja, a smutku nigdy nie brakuje.

Pozdrawiam:)

[Irena]

Odczytałam wiersz jako zapis historii niepełnosprawnego, bądź ciężko chorego dziecka. Według mnie, jest on konsekwentnie poprowadzony. Sądzę, że wiersz jest dobry i ważny, bo dotyka bólu będącego udziałem wielu z nas

Ćmo, kochana, nigdy tego nie robię, ale co mi tam...
Pisałam o sobie. Miałam 6 lat, Rodzice kupili dla mnie piękne czerwone buciki, okazały się trochę za małe i mój Tato jechał rowerem 40 km do miejscowości gdzie je nabyli aby wymienić na odpowiednie, a sam szedł po powrocie na 14-stą do pracy w hucie. ..ot, miłość bezwarunkowa. Nie zdążyłam ich nigdy założyć, dopadła mnie epidemia Choroby Heinego-Medina...leżałam sparaliżowana, a całą chęć powrotu do życia / wiele dzieci umierało, dusili się.../ powodowały te czerwone butki na które mogłam tylko popatrzeć...Bolało, kiedy stawiałam pierwsze kroki i słyszałam od ludzi, że to "kara boża", za co niby miałoby być pokarane dziecko?

Gdyby wówczas była szczepionka...Dlatego dzisiaj nie potrafię zrozumieć antyszczepionkowców.

Jeszcze raz bardzo dziękuję i serdeczności posyłam..........................Ir

[cortessa]

No właśnie... Podobno choroby są nie tyle karą bożą, co doświadczeniem. Ale co mi po takim doświadczeniu, skoro cierpią niewinni...

[ćma]

Dziękuję, że podzieliłaś się swoją historią. Jest w niej ból, ale również miłość i oddanie. Czerwone buciki są pięknym symbolem bezwarunkowej miłości. To one dały Ci siłę do walki z chorobą. Twój wiersz jest mi szczególnie bliski, ponieważ w mojej rodzinie troje małych dzieci zmarło na gruźlicę i błonicę. Ocalało tylko jedno z rodzeństwa. Te choroby, podobnie jak choroba Heinego-Medina, zostały później pokonane dzięki szczepionkom. Myślę, że duża część naszego społeczeństwa już zapomniała jak wyglądał świat bez szczepionek.
Dziękuję za wiersz. Posyłam serdeczności i uściski