antrakt

[Ewa Kłobuch]

I

kobieta manifestuje swoją cielesność
dotyka piersi to znowu brzucha
sadzam ją w pierwszym rzędzie
niech sobie myśli że aktor gra
wyłącznie dla niej

drugi widz to mężczyzna
wybiera miejsce zaraz przy wyjściu
zapada się w fotel
zapaliłby ale zakaz
kobieta jest zaledwie punkcikiem
odległym o niezdecydowanie
którą przyjemność wybrać

II

kobieta czuje na sobie wzrok mężczyzny
ale nie odwróci się
jeśliby podszedł podniesie wzrok
tylko wtedy
teraz będzie nawijała kosmyki na palce
teatralnie wzdychać
niech ma coś z życia nędzny aktorzyna
nabiegła purpurą twarz kipi wzburzeniem
to do niej krzyczy
na nią
jak pan śmie podnosić głos

III

kobieta zrywa się z miejsca
i bije brawo na pustej widowni
mężczyzna paląc czeka aż wyjdzie
marzy mu się akt

jej
scena balkonowa

[Pranda]

Niestety, nie widzę tu ciekawej poezji. Przedstawione scenki są banalne i wtórne. Brak kreacji - jedynie odtwórczość. Pozdrawiam

[Leon Gutner]

A Leon odnalazł się tutaj całkiem nieźle.
Najbardziej nr 1.

Z uszanowaniem L.G.

[Irena]

Wstrząsający wiersz.
W moich oczach to obrazek z domu starców, gdzie ludzie zatracają powoli siebie, stają się nijako aktorami we własnym życiu. Każde z nich widzi to co chce widzieć, choć już niewiele może zobaczyć.

zapada się w fotel raczej bez się.

Ten obraz zostanie ze mną na długo.


Pozdrawiam.

[Bożena]

Gra poza sceną, rozwija się między nią i nim- trochę klimacie sprzed stu lat, może aktorzy w tym wierszu mają już swoje lata, ale wciąż marzą o miłości, pozdrowienia zostawiam