Twój portret

[Latima]

Złoty wiek. Rafaello ogłasza casting dla najpiękniejszych,
tłum obstawia nazwiska. Mistrz opierścienioną dłonią
skreśla pospolitość. Reklama czyni cuda, podciąga piersi,
likwiduje przebarwienia. Papieski malarz pochyla się,
ptasim dotykiem poprawia kobiecą brew. Stworzył twarz.

Ile miałaś lat? Nie liczyłam.
Używałaś kremów z kolagenem? Tylko woda.
Kto szył ubrania? Sama tkałam.
Gdzie kupowałaś buty? Mąż naprawił sandał.

Tchórze. Płacono za ideał, a biegniesz w sukni
z zacerowaną dziurą, z włosami w nieładzie.
Od zmartwień i wieku poszarzała cera,
tylko oczy unoszą obraz wprost z horrorów.
Nawet paparazzi nie zrobiliby zdjęcia.

W złotogłowiu wstydliwie opuszczasz wzrok

[Leon Gutner]

Bardzo odpowiada mi taka narracja.
Czytałem się świetnie.

Z uszanowaniem L.G.

[Krystyna Morawska]

Gratuluję pomysłu i wyobraźni. Pozwalasz wejść w świat ekscytacji swojego bohatera, by potem przejść do szarej rzeczywistości z retuszem i kłamstwem w roli głównej. Tak, podziwiamy fałszywe piękno naszych idolek, wpadamy w kompleksy. Wisienką na torcie jest ostatnia fraza : W złotogłowiu wstydliwie opuszczasz wzrok.

[Tomasz Kowalczyk]

Piękny wiersz, którego nie da się ogarnąć, ot tak, jednym spojrzeniem i jedną myślą. Czytam go po raz kolejny i ciągle odkrywam nowe obrazy. Dziękuję!

Pozdrawiam

[Latima]

ja też dziekuję :), La

[ćma]

Wciąż trwa ten nieustający casting dla najpiękniejszych. Wygładzanie i fałszowanie rzeczywistości cały czas ma się dobrze. Wiersz zatrzymuje i skłania do refleksji

[cortessa]

Piękna, pełna swady fraza, otwarte przesłanie. Znakomicie...

[Mariusz]

Dla mnie to jeden obraz z kilkoma wątkami i smutnym motywem przewodnim. Czytam go z zadumą za każdym razem. Pozdrawiam serdecznie.

[księżycowa]

Dziś nie liczy się człowiek, lecz pieniądz, lokowanie produktu. Tylko najsilniejsi, najbardziej znani, już bogaci mający jakąś pozycję, są w stanie coś ugrać. A co z mniej znanymi twarzami? Nie mówiąc o tym, co po latach. Zapomina się o sportowcach, artystach, osobach publicznych...niektórzy żyją w nędzy i ubóstwie.
Inną parą kaloszy jest to, że dzisiaj casting dla najpiękniejszych, niektórzy "najpiękniejsi" potrafią ogłosić niemalże sami. Zakłamanie, brak pokory, cynizm, widać na niektórych twarzach. Takie portrety
powinny wisieć w ich salonach i kiedy przyjdzie (nie)czas, kiedy dni świetności miną, powinni spojrzeć na taki portret, wstydliwie opuszczając wzrok. Wiersz wzbudził we mnie takie oto różne skojarzenia. Dobry. Pozdrawiam.

[Koberka]

Tekst przenosi w inną przestrzeń. Jest plastyczny, widzę opisane obrazy. A piękno tkwi głębiej niż powierzchnia .... Niestety, nie każemu chce się czekać, zaglądać i doceniać. Żyjemy w czasach konsumpcjonizmu, wygodnictwa i często bylejakości. To co wartościowe bywa przecież ukryte.

"biegniesz w sukni
z zacerowaną dziurą, z włosami w nieładzie.
Od zmartwień i wieku poszarzała cera,
tylko oczy unoszą obraz wprost z horrorów.
Nawet paparazzi nie zrobiliby zdjęcia."

"W złotogłowiu wstydliwie opuszczasz wzrok" - bo jakżesz może być inaczej.

[Latima]

...a więc warto zaglądać pod powierzchnię. To tajemnica, którą każdy ( kto lubi widzieć szerzej) odkrywa dla siebie. Ot, nasze lustra, indywidualne lustra. Bylibyście zdziwieni, co ja ukryłam w wierszu, ale czy to ważne? Sprawiacie mi ogromną radość ujawnieniem odczytu, jakże zróżnicowanego. Dziękuję, La