Przychodzisz do mnie martwa

[Małgorzata]

w tym domu pachnącym pleśnią i wilgocią
gdzie bujne jeżyny wdzierają się między cegły
zobacz

dom też nie żyje
pordzewiałe zamki na zawsze otwarte
drzwi z wiecznym bólem w zawiasach

przychodzisz
cała w bliznach na murach
czuję jak twoje ciało tętni moją krwią
i oczyszcza się z bólu
przemiana nie ma końca

czas też nie
tak lekko przechodzi
przez śmierć

[Tomasz Kowalczyk]

I znowu powiało chłodem. Tym razem metafizycznym.
Piękny wiersz!

Pozdrawiam

[Irena]

Gratuluję wiersza.
Przeszywasz słowem niczym igłą.



Pozdrawiam.

[Liliana]

Pełen niepokoju wiersz, Małgosiu, ale nie sposób się przy nim nie zatrzymać.

[Leon Gutner]

Świetny wiersz. Zatrzymuje intryguje przyciąga.
Zagęszcza nastrój. Imponuje prowadzeniem tematu i końcówką.
Czysta przyjemność odczytu.

Z uszanowaniem L.G.

[felicja]

Niezwykle piękny utwór, bardzo poruszający.

[Hanna L.]

Bolesny temat w niezwykle ciekawym ujęciu
Pozdrawiam

[ćma]

Przejmująco i pięknie. Świetnie zbudowany klimat

[Małgorzata]

Tomku, Ireno, Liliano, Leonie, felicjo, Hanno i ćmo dziękuję za obecność i piękne komentarze.

[Bożena]

Przejmująco i pięknie. Świetnie zbudowany klimat

podpisuję się pod cytatem

[Małgorzata]

Dziękuję za lekturę i słowo, Bożeno

[Vesper]

Mocno przemówiły do mnie te drzwi z wiecznym bólem w zawiasach. I dom, który też nie żyje.

Odchodzą nie tylko ludzie, ale także miejsca po nich. Bezpowrotnie, bezlitośnie.
Powracają w snach, czasami we wspomnieniach. A człowiek łapie się na tym, że przecież już ich nie ma...

Piękny, pulsujący emocjami wiersz

[Latima]

Nie wiem dlaczego, jakoś umknął mi ten przejmujący utwór. Z podziwem, La

[Małgorzata]

Vesper, Lamima

[Marek]

Takich domów jest sporo. Niekiedy są restaurowane przez "miastowych" co to zatęsknili za odludziem, przyrodą.
Ale wiele pozostaje samotnych, rozgrabionych z oczodołami okien bez ram i szyb, z wiszącymi na jednym zbolałym zawiasie drzwiami... spotykam takie w swoich rowerowych wędrówkach...
A wiersz? Znakomity!