Forum literackie Ogród Ciszy

w tym domu pachnącym pleśnią i wilgocią
gdzie bujne jeżyny wdzierają się między cegły
zobacz

dom też nie żyje
pordzewiałe zamki na zawsze otwarte
drzwi z wiecznym bólem w zawiasach

przychodzisz
cała w bliznach na murach
czuję jak twoje ciało tętni moją krwią
i oczyszcza się z bólu
przemiana nie ma końca

czas też nie
tak lekko przechodzi
przez śmierć

I znowu powiało chłodem. Tym razem metafizycznym.
Piękny wiersz!

Pozdrawiam

Gratuluję wiersza.
Przeszywasz słowem niczym igłą.



Pozdrawiam.

Pełen niepokoju wiersz, Małgosiu, ale nie sposób się przy nim nie zatrzymać.

Świetny wiersz. Zatrzymuje intryguje przyciąga.
Zagęszcza nastrój. Imponuje prowadzeniem tematu i końcówką.
Czysta przyjemność odczytu.

Z uszanowaniem L.G.

Niezwykle piękny utwór, bardzo poruszający.

Bolesny temat w niezwykle ciekawym ujęciu
Pozdrawiam

Przejmująco i pięknie. Świetnie zbudowany klimat

Tomku, Ireno, Liliano, Leonie, felicjo, Hanno i ćmo dziękuję za obecność i piękne komentarze.

ćma pisze: ↑czw 17 lut, 2022 Przejmująco i pięknie. Świetnie zbudowany klimat

podpisuję się pod cytatem

Dziękuję za lekturę i słowo, Bożeno

Mocno przemówiły do mnie te drzwi z wiecznym bólem w zawiasach. I dom, który też nie żyje.

Odchodzą nie tylko ludzie, ale także miejsca po nich. Bezpowrotnie, bezlitośnie.
Powracają w snach, czasami we wspomnieniach. A człowiek łapie się na tym, że przecież już ich nie ma...

Piękny, pulsujący emocjami wiersz

Nie wiem dlaczego, jakoś umknął mi ten przejmujący utwór. Z podziwem, La

Vesper, Lamima

Takich domów jest sporo. Niekiedy są restaurowane przez "miastowych" co to zatęsknili za odludziem, przyrodą.
Ale wiele pozostaje samotnych, rozgrabionych z oczodołami okien bez ram i szyb, z wiszącymi na jednym zbolałym zawiasie drzwiami... spotykam takie w swoich rowerowych wędrówkach...
A wiersz? Znakomity!