Potrzask dla dwojga

[Ewa Włodek]

Nie jest jasne, dlaczego została pojmana,
bo przecież jej uczynek był tak osobisty,
i w zupełnie prywatnej przestrzeni zaistniał,
czyli w końcu - czy warto było się w to wdawać?

Chcąc spojrzeć beznamiętnie - to jakieś to dziwne:
ów harmider na pokaz i zbyteczna wrzawa,
niełatwo sytuację jednoznacznie nazwać,
gdy z jednej strony - prawo, z drugiej - samo życie.

No, i co mógł powiedzieć ten dziwaczny przybysz,
który, siedząc na ziemi, coś kreślił i ścierał;
...niech pierwszy rzuci kamień ten, kto jest bez grzechu...

Ano, w tym, co wyszeptał, było trochę sensu,
więc może, zamiast czekać, czas się rozejść, teraz;
...gdzie oni są? ...odeszli... ty też idź, i nie grzesz...

[Leon Gutner]

Bardzo przyjemne wieczorne czytanie miałem.

Z ukłonami L.G.

[cortessa]

Mężczyźni od zarania muszą się jakoś rozgrzeszać. Najłatwiej zagłuszyć sumienie, chwytając za kamień. Jakie to dziwne, że dopiero od niedawna zaczynamy widzieć w tej kobiecie ofiarę a nie sprawczynię. 2000 lat upłynęło od tej cudownej wykładni: "Idź i nie grzesz więcej". Przez ten czas panujące ideologie nie potrafiły czerpać prawdy z tej przypowieści.

[Ewa Włodek]

Leon Gutner
ooo, Ty zawsze dla mnie łaskawy, Leonie


cortessa
masz rację, do tej pory, i teraz, niestety, też, panujące ideologie starały się raczej czerpać ze Starego Testamentu, w którym jest na porządku dziennym okrucieństwo, dzierżymordostwo i inne niefajne przekazy i zalecenia. I zdawały się zapominać o istnieniu Nowego Testamentu - księgi miłości i miłosierdzia. Teraz od czasu do czasu nowotestamentowy duch przebija się, ale i tak bywa tłamszony przez zalecenia "starego porządku"...

Moi Drodzy
bardzo Wam dziękuję, że jesteście, że poczytaliście i powiedzieliście serdeczne, mądre słowa.
Pozdrawiam Was serdecznie, uśmiechy posyłam, Ewa

[Tomasz Kowalczyk]

Natychmiast nasunął mi się mój ulubiony cytat z Pisma św.: Kamień odrzucony przez budowniczych stał się kamieniem węgielnym (Ps. 118, 22). Przecież ona została najpierw odrzucona, potem zaś jej przykład stał się symbolem chrześcijańskiego punktu widzenia dotyczącego upadku. Przynajmniej powinien się stać...

Pozdrawiam

[Pranda]

Piękny wiersz o upadku zamienionym w wielkość i przykład, jak należy traktować ludzkie słabości. Jeżeli ludzie popełniają grzechy, muszą je tolerować u innych. pozdrawiam

[maybe]

Sądzenie, osądzanie, ocenianie, porównywanie. Były, są i pewnie będą. A szkoda, bo bez nich lepiej by się żyło. Taki mój wniosek po przeczytaniu Twojego ciekawego wiersza, Ewa

[Mariusz]

Bardzo trafne spostrzeżenia powodują aktualizację tematu, a wnioski z drugiej części utworu są wciąż przez nas pomijane. Z przyjemnością przeczytałem. Pozdrawiam serdecznie

[księżycowa]

Najłatwiej jest oceniać i ferować wyroki, a jeszcze lepiej od razu ukamienować. Obłuda i hipokryzja po dziś dzień istnieją i nic nie straciły na wartości. Cudze widzi się pod lasem, a swojego pod nosem już nie. No cóż, tak jest, było i będzie. Nie potrafimy/nie chcemy wyciągać wniosków, a szkoda.
Nie do końca byłam przekonana, co do tytułu Ewo, ale po zastanowieniu stwierdziłam, że mocno podkreśla obecne czasy, więc się nie czepiam. Takich potrzasków wciąż jest przecież wiele. Pozdrawiam.

[Ewa Włodek]

Tomasz Kowalczyk
powinien się stać, Tomku, ale czy się stał? Powątpiewam, bo wszak wokół nas tylu odrzuconych, tylko dlatego, że tak zdecydował ogół, cokolwiek to znaczy...

Pranda
ano, prawda, tak by było najlepiej, ale wszak najczęściej bywa tak, że jako sposób na ukrycie własnych grzechów widzimy ujawnienie, wytknięcie i ukaranie grzechów innych...

Maybe
no, rzecz jasna, Basiu, nie unikniemy sądzenia i osądzania, bo to jest dla nas, ludzi, charakterystyczne. Tylko niegłupio by było, żebyśmy się powstrzymali od sądzenia i osądzania tych, którzy grzeszą tymi samymi grzechami, które i my mamy za uszami. Ale to chyba tylko pobożne życzenie...

Mariusz
no, niestety nasza niedoskonałość daje o sobie znać częściej, niż byśmy chcieli. Za często oceniamy bliźnich gorzej, niż na to zasługują...

księżycowa:
też się zastanawiałam nad tytułem, ale wyszło mi, że w potrzasku znalazła się i grzeszna kobieta, i Jezus, na którego potrzask zastawili ci, którzy ją przed Nim postawili. A że intencje tłumu nie były czyste, więc i potrzask im się - summa summarum - rozpadł. I dobrze...

Moi Drodzy
najpiękniej Wam dziękuję, że zechcieliście u mnie zagościć, pobyć chwilę i podzielić się ze mną Swoimi refleksjami po lekturze. To dla mnie ważne i cenne.
Pozdrawiam Wszystkich najserdeczniej, dygam wdzięcznie, Ewa

[Hanna L.]

Piękny motyw ciekawie przez Ciebie Ewo wykorzystany.
Pozdrawiam