sąsiedzi

[Vesper]

nikt nie wybiegał dalej
niż o jeden dzień

Być może taka jest właśnie recepta na szczęście, spokój...
Planujemy, zamartwiamy się, wciąż chcemy więcej. A gdy nic z tego nie wychodzi, czujemy się przegrani.
Może: chcieć mniej, to: być bardziej?
Pamiętam czasy, gdy ludzie mieli niewiele, a wydawali się szczęśliwi. A już na pewno szczęśliwsi, niż dziś...

Zawsze ujmowała mnie prostota wiejskiego życia, ludzi, którzy dzień zaczynali i kończyli troską o swoją ziemię, inwentarz. To był ich świat, nie marzyli o innym. Bo tak żyli od pokoleń.

Zawsze wzruszasz, Wiesiu

[Wiesława Ptaszyk]

Ćmo, Księżycowo, Liliano, Vesper - najserdeczniej dziękuję za przeczytanie wiersza i podzielenie się o nim swoimi odczuciami, i o tym wiejskim świecie, który już przeminął, ale jakże się cieszę, że pozostał w pamięci wielu

[Koberka]

Prawdziwy. Widzę żywe obrazy ...

[maybe]

Takie wiersze zawsze zatrzymują. Dzięki Tobie, Wiesiu, ich bohaterowie nadal żyją