Improwizator

[Krystyna Morawska]

Kiedy wiatr połyka głos,
a światło ukrywa się za jesienną mgłą,
wyciągam zakładkę z książki, by wersy
jak ptaki znużone słońcem zaznały chłodu
księżyca - zanim przekwitną.

Opowiadam dowolny temat,
chociaż ludzie wpatrzeni w czarny punkt
na ścianie, przestali mówić do siebie.
Prowadzę po wąskim moście bez oklasków,
bo każde życie wnosi inną rzeczywistość.

Coraz trudniej opiewać daleki horyzont,
gdy próg domu pokrywa się pleśnią.

[Boogie]

W Twoich wierszach niewidzialne łączy się z widzialnym, sacrum z profanum, dojrzałość z niewinnością. Dostrzegasz i umiesz przekazać to czytelnikowi, że wszystko jest połączone, a pozorne sprzeczności są biegunami tego samego. Kolejny wiersz po prostu znakomity. Co jeszcze można dodać? "Chapeau bas!" Pozdrawiam serdecznie.

[Leon Gutner]

Świetny początek, dobre rozwiniecie i bardzo sugestywne zakończenie.
Czysta przyjemność jak zawsze.

Z ukłonami L.G.

[Krystyna Morawska]

Boogie,
smakuję Twój komentarz słowo za słowem i zadaję nieśmiałe pytanie: to o moich wierszach tyle krzepiących słów?
Dziękuję

[Krystyna Morawska]

Leo - pozwalam sobie na szeroki uśmiech - dziękuję.

[Boogie]

Wilgo - pytanie retoryczne:). "Światło szeleści, zmawiają się liście, na baśń co lasem jak niedźwiedź się toczy". Krajobraz do zasłuchania, serdecznie.

[Tomasz Kowalczyk]

Przepiękna, wieloznaczna metaforyka. Przepiękny wiersz!

Pozdrawiam

[Krystyna Morawska]

Tomku - dziękuję.
Są dni kiedy tylko słowa i obrazy dają zadowolenie.

[maybe]

Czytam kolejny raz i kolejny raz wyławiam coś nowego. Pięknie

[Vesper]

Wszyscy bywamy improwizatorami. Coraz częściej myślę, że tylko nam się wydaje, że mamy kontrolę nad własnym życiem. To władza pozorna, iluzoryczna.
Co do ludzi, bardziej, niż w czarny punkt na ścianie, zapatrzeni są w ekrany swoich urządzeń. Świat rzeczywisty jest mało atrakcyjny, człowiek obok - zwyczajny i nudny. Wirtualność kusi natomiast możliwościami.
Oklaski nic nie znaczą. Są ułudą, jak wszystko. Ważne, by iść swoją drogą, być wiernym wyznawanym zasadom.
A dom? Jest w nas, nami. To nie miejsce, nie budynek, nie przekraczany próg. On jest tylko dopełnieniem. Pielęgnować powinniśmy relacje, tymczasem bardziej pochłaniają nas głupie porządki, przyziemne sprawy. A potem dziwimy się, że domu już nie ma...

Tak odczytałam, nie wiem, czy celnie.

Pierwsza strofa urzeka. Na pewno wersy książki są Ci wdzięczne za tyle czułości, wilgo

[księżycowa]

Rozmyślam nad puentą, nad doskonałym podsumowaniem wielu życiowych improwizacji, na które coraz częściej natrafiamy, z którymi się godzimy, w których mamy swój udział. Umyka nam to co prawdziwe, to co powinno tętnić życiem - cichnie, bywa, że pokrywa się pleśnią. Coraz mniej radości w nas samych. Piękna Poezja Wilgo!

[cortessa]

Piękna puenta! Tak, często wolimy dążyć do tego, co ledwo widzialne i nieuchwytne. Tymczasem zapominamy o dniu dzisiejszym - przecież bez niego nie zbudujemy jutra.

[Wiesława Ptaszyk]

Po przeczytaniu Twojego przepięknego wiersza, mam ciarki na plecach, Wilgo! Bardzo mnie poruszył. Dziękuję

[Hanna L.]

Wilgo, czysta subtelność.
Pozdrawiam

[ćma]

Kiedy wiatr połyka głos,
a światło ukrywa się za jesienną mgłą,
wyciągam zakładkę z książki, by wersy
jak ptaki znużone słońcem zaznały chłodu
księżyca

Pięknie piszesz. Z przyjemnością zanurzyłam się w tę jesienną mgłę