Forum literackie Ogród Ciszy

Oto pokój co milczy
jakoś tak nieśmiertelnie
na poddaszu gdzie styczeń
ciszę chłodem wypełnił

czas się tutaj zatrzymał
w czarno białym kolorze
resztę wolno zabija
dobrze znany nam koniec

to daleko od miejsca
gdzie zwalczałem ten zanik
przyszła pora by przestać
bo i tak wszystko na nic

znów zasypiam spokojnie
czuję piszę i czytam
a tuż obok jest człowiek
kocha tęskni dotyka

wkładam spokój pomiędzy
wiem gdzie zmierza i po co
odnajduję go wszędzie
i nie znika przed nocą

z tym odbitym od szyby
wyjątkowym widokiem
wszystko było na niby

nie podchodzę do okien

Pokój co milczy jakoś tak nieśmiertelnie przemawia do wyobrażni

Leon Gutner pisze: ↑ndz 25 wrz, 2022znów zasypiam spokojnie
czuję piszę i czytam
a tuż obok jest człowiek
kocha tęskni dotyka

Jak dobrze czytać takie słowa
Leon w najjaśniejszej z możliwych odsłonie :) Niech ten stan trwa bez końca!

Z jaśniejszych odsłon i przemówień wyobraźni dziękuję wam Ćmo i Wes.

Z ukłonami L.G.

Każda strofa z osobna i wszystkie razem sprawiają, że czytelnik zamyśla się i uspokaja. Bardzo ładny wiersz.

Ze spokojnym i zamyślonym podziękowaniem May.

Ukłony L.G.

Cztery ściany musiały być świadkiem istotnych wydarzeń. Na tyle istotnych, że zostały przez nie zobowiązane do zajęcia stanowiska. Najlepiej potrafią milczeć. Ta cisza stworzona przez pokój daje najwymowniejsze świadectwo, które staje się prawdziwym memento dla człowieka. Takie magiczne miejsce potrafi zatrzymywać czas - czasami to błogosławiony dar, czasami jednak przekleństwo niepozwalające się uwolnić od (fragmentu) życia.

Pozdrawiam

Dziękuję Tomku za twoją obecność i cenną refleksję.

Z uszanowaniem L.G.

Niesamowita jest ostatnia strofa. Kilka wersów,ale jakże głębokich i obrazowych. Dużo z nich wyczytałam.

Obrazowo i głęboko dziękuję Wildze za słowa refleksji.

Z ukłonami L.G.

Trochę krótsza fraza, ale wcale nie spokojniejsza, nie pozwala rozwinąć myśli, trochę nerwowa, jakby urywana...
Nie trzeba podchodzić do okien, aby uzyskać głęboki, wyrównany oddech...

Wiersz pięknie, łagodnie płynie...a jednak zostawia niepokój

Corti, Ptaszyku, dziękuję za czas uwagę i refleksję.

Pozdrawiam L.G.

Spokojnie, tylko trzeba przełamać niepokój, szeroko otworzyć okna, zaczerpnąć zdrowego powietrza,
a przede wszystkim hołubić spokój jaki niesie czas.
Ta strofa niesie nadzieję:
wkładam spokój pomiędzy
wiem gdzie zmierza i po co
odnajduję go wszędzie
i nie znika przed nocą


Serdeczności posyłam....................................Ir