a może nie tak blisko nam do bogów

[Vesper]

tańczą w nas światy
a my po omacku bo wciąż
nie poznaliśmy kroków

zabawki
w rękach lalkarza
pociąga za sznurek i lecisz
w dół w górę
w dół

kiedy tęsknię wiem
on to wymyślił
pchnął mnie w przepaść nadziei
potem zasiał strach że gdy dotkniesz
odetnie mi sznurki

nie podchodź
patrz
jak czas mnie zamęcza
lalkarz w ruch wprawia światy szalone
aż tracę oddech
i gasną sny

[Leon Gutner]

To taki wiersz, który jest dla Leona dowodem na coraz bardziej rosnąc przekonanie, że bierzemy udział w czymś czego kompletnie nie rozumiemy.
Nie poznaliśmy kroków i nie poznamy ich nigdy, chociaż nasza pycha daje nam przekonanie że odkryjemy i poznamy wszystko.

Z przyjemnością L.G.

[Tomasz Kowalczyk]

Ależ życie jest spontanicznym żywiołem, który zaskakuje nas na każdym kroku. Nie da się go przewidzieć - na tym polega jego autentyzm i piękno. Jeżeli przechodzimy przez nie ustalonymi wcześniej krokami., to... to nie jest już życie...

Pozdrawiam

[Krystyna Morawska]

Dostaliśmy życie, ale to my musimy uczłowieczyć świat. Zgadzam się z Tomkiem. Pozdrawiam ciepło.

[Boogie]

U-bóstwo. Jednakowoż "ducha nie gaście". Podoba mi się klimat wiersza. A jak przeczytam Twój optymistyczny wiersz, zatańczę cha-chę. Razem z moimi kotami. Serdeczności ślemy

[ćma]

Światy szalone i my w szalonym tańcu - coraz bardziej to się sprawdza, niestety. A może zawsze tak było i każdy z nas wciąż to odkrywa

[maybe]

A może by tak zaskoczyć lalkarza... ;) Może on na to czeka? Póki co, róże dla Ciebie i Lalkarza :)