Zwietrzenia

[czarnowidz]

Jeszcze tkwią na półkach, jeszcze wchodzę
im w słowa, zanim wyblakną
w międzywierszeniach. Mimo, że są
ściany, stół, wszechświat
za oknem i nasze paranoje

we śnie bezbronni
spadamy na drugą stronę
lustra. I tu też nic
po nas.

[Krystyna Morawska]

Jednak udaje nam się przeżyć, na ostatnią kropkę przyjdzie czas. Ciekawy, refleksyjny wiersz.

[maybe]

Dość gorzko. Sobie zawsze będziemy potrzebni.

[lunatyk]

A może właśnie tam jest prawdziwy świat? A ten nasz to fikcja. Gdzieś musi być dobrze.

[Vesper]

To jednak my decydujemy, co jest ważne, a co już tę ważność straciło...
I nie wierzę, że

tu też nic
po nas.

Każdy ma jakieś swoje miejsce - nawet, jeśli tylko wyśnione.

ściany, stół, wszechświat
za oknem

to przecież bardzo wiele! Niektórzy nie mają nawet tego...

Smutno i jakoś tak ostatecznie brzmią przemyślenia podmiotu lirycznego. Ale trudno mi uwierzyć, że są prawdziwe. Ból i rozczarowanie często przemawiają w ten sposób. Czasem może jeszcze strach, że już wszystko stracone.
Więc myślę, że te tzw. zwietrzenia wciąż są istotne, tylko z jakiegoś powodu zostały wyparte, zepchnięte w głąb duszy narratora. Straciły być może na intensywności, ale nie zniknęły.
Łatwiej znosić własne zwątpienia, ale gdy ktoś obok zatraca się w swoich, a my nic nie możemy zrobić... Nie cierpię tej bezsilności!

[księżycowa]

Bardzo dobry, wielowątkowy wiersz. Już sam początek zrobił na mnie duże wrażenie. Autor wchodzi w tekst subtelnie, niemalże dyskretnie, bez krzyku, rozgłosu, a jednak jest tam coś, co już od progu buduje napięcie, napięcie które narasta.

Jeszcze tkwią na półkach, jeszcze wchodzę
im w słowa

nacisk na partykułę jeszcze uwydatnia wg mnie ten swoisty niepokój.

Pomimo tego co nas otacza (łącznie z paranojami) najbardziej bezbronni jesteśmy we śnie i kiedy tak sobie spadamy... spadamy... spadamy... i tam też nic...
nasza zbędność jest jeszcze bardziej dotkliwa.
Moim zdaniem dogłębnie to odtworzyłeś.

Ale gdyby tak spojrzeć na to z innej strony i usiłować zrozumieć, to może wcale nie jesteśmy tacy zbędni, bo skoro :

Jeszcze tkwią na półkach, jeszcze wchodzę
im w słowa, zanim wyblakną
w międzywierszeniach

a może nie wyblakną? może nie jest za późno?
może właśnie tutaj jawi się nasza niezbędność, której nie dostrzegamy.

Powtórzę za Myśliwskim:

Czy możliwe jest istnienie świata niezależnie od człowieka?
Któż by wówczas przeżywał, doznawał, potwierdzał? Co poza człowiekiem mogłoby zapewniać istnienie światu?
I może do tego sprowadza się nasza niezbędność?

Być może po drugiej stronie lustra, też jest jakiś świat, jak pisze lunatyk i będziemy musieli się w nim odnaleźć. Pozdrawiam.

[mysia]

Pozwoliłem sobie na małą wariację nad całkiem udanym wierszem

jeszcze tkwią na półkach, jeszcze wchodzę
im w słowo, za-nim wyblaknę
w międzywierzeniach. Mimo, że są
ściany, stół, wszechświat
za oknem i nasze paranoje

we śnie zbyt lekko
spadam na drugą stronę
lustra. I to-też jak nic
o mnie.

Pozdrawiam

[ćma]

Dla mnie to wiersz o przemijaniu, odchodzeniu "naszego" świata, poczuciu obcości i nieprzystosowania.
Gorzko ale pięknie:)