puszka faradaya

[Vesper]

niczym drzewa
wstrzymałam oddech

oto schron
dla znękanych myśli

błądzę w tobie tak śmiało
jak nigdy nie zdołam
po tamtej stronie

bucha żar

jestem ogniem
który rozświetla wszystko

chodź
spalimy świat

zostaniemy tu
na zawsze

[Leon Gutner]

Mogłoby być całkiem ciekawie gdyby to ostatnie życzenie się spełniło.
Reszta linijek znakomicie mu towarzyszy.

Leo z przyjemnością L.G.

[Tomasz Kowalczyk]

Z przyjemnością przeczytałem Twój wiersz. Przekonują mnie Twoje krótsze, bardziej skondensowane formy.

Pozdrawiam

[ćma]

Bardzo sugestywnie i kusząco odmalowałaś ten schron. Wiersz do którego się wraca

[Krystyna Morawska]

Cały czas męczy mnie pytanie, czy jak spalimy świat to ocalimy ludzi, siebie... Wiem, że wiersz jest metaforą - pytanie także.

[Latima]

Vesper, zrobiłaś w twórczości ogromny krok, poszukujesz nowych środków wyrazu, to jest ta droga, nie ustawaj!, La

[Hanna L.]

Też mi się podoba, zwłaszcza końcówka
Pozdrawiam

[lunatyk]

Czasem chciałoby się, by świat nie istniał, a czasem naprawdę tak jest - stajemy się światem dla kogoś czy dla siebie lub ktoś jest światem dla nas. I to wystarczy.

Pozdrawiam

[maybe]

Ogień rozświetla, rozgrzewa... I to jego pozytywy. Ale spalić świat??? ;( Jak Wilga - wiem, że to metafora, ale może do końca jej nie zrozumiałam. A Twoje wiersze są coraz ciekawsze, to fakt. Pozdrawiam Kasiu (i chowam przed Tobą zapałki;))

[Vesper]

W poezji (i w zasadzie w jakiejkolwiek formie wyrażania siebie) piękne jest to, że wyzwala emocje: jakie, to zależy od poglądów i kierunku myślenia Czytelnika. Może nawet lepiej, gdy są to emocje skrajne. Jeżeli mój tekst skłonił do zawahania, zadania sobie pytań, na które trudno znaleźć jednoznaczną odpowiedź, ten jeden raz czuję się spełniona.

Nie ustanę, Latimo


Dziękuję Wszystkim za komentarze

[Marek]

niezwykły wiersz. porusza! i jak już wyżej napisała La - mam takie samo zdanie, o czym już pisałem wczoraj

[mysia]

Ładna zwłaszcza pierwsza strofa A czy przyjdzie drzewom kiedy(ś) za-nie-mówić oddech

[Vesper]

Marku, dla mnie zawsze będziesz Mistrzem: jako poeta i jako człowiek. Ale dziękuję za wiarę w to moje pisanie Staram się. Wychodzi różnie.

Mysiu, to pewnie wiedzą tylko drzewa... Dziękuję za czytanie i komentarz