W środku jestem dzieckiem

[Krystyna Morawska]

Opisuję świat,
chociaż tak mało o nim wiem.
Codziennie witam niski horyzont,
płaskie, puste pola - jesienne decorum.

Mówią, że od zarania nosimy w sobie wielkość,
dlatego nie oczekuję pomocy. Wierzę w słowo
lżejsze od ziemi, które obudzi obraz i rozbije
zmarzlinę. Śnieg przysypie porażki, cienie.

Będę wspominać z każdym dniem inaczej,
przecież od zawsze mieszkasz we mnie.

[Latima]

o, jakie mi bliskie! Mówi się, że istnieje dusza, bo ta u wielu ludzi się nie starzeje w odróżnieniu od ciała. To taki wspaniały dar, dlatego możemy:
wspominać z każdym dniem inaczej,
przecież od zawsze mieszkasz we mnie....i super!, La

[Leon Gutner]

Takie jesienne decorum to ja rozumiem.

Jak zawsze z przyjemnością L.G.

[mysia]

Jakoś pasuje mi, że ta... obudzi obraz i odsunie zmarzlinę, ale to detale Mam nadzieję, że Twa wielkość przyjmuje jednak pomoc

[Tomasz Kowalczyk]

Oby bohaterka utrzymała ten stan jak najdłużej!
Piękny wiersz, Wilgo...

Pozdrawiam

[lunatyk]

Dobrze, gdy jak najdłużej możemy być dziećmi - w środku. Przecież dzieci to ciekawość, nadzieja, marzenia. Bez tego trudno żyć.
Wiersz pełen czułości.
Pozdrawiam

[Krystyna Morawska]

Latimo - dziękuję za słowo.
Leonie mysiu - pomyślę, czy nie wymienić
Tomku - serdecznie dziękuję.
lunatyk - podmiot liryczny dziękuje za czułość.

[Hanna L.]

Piękny wiersz
Pozdrawiam

[ćma]

Śnieg się posłuchał i właśnie dzisiaj zasypuje cienie u mnie za oknem. Piękna poezja

[maybe]

O tak, zmieniamy się i możemy spoglądać inaczej. To jest najciekawsze i najpiękniejsze

[cortessa]

Piękne są Twoje słowa...