trzepot skrzydeł

[lunatyk]

dążyć do celu
z głupim wyrazem twarzy
jak u Ikara
gdy odkrył że cudu nie będzie
a niebo nie jest na wyciągnięcie dłoni
czy skrzydeł

artysta chwyta za pędzel

z tafli wody wyrastają nogi
poskręcane jak ból

czysta improwizacja

[Hanna L.]

Świetny
Pozdrawiam

[Tomasz Kowalczyk]

Ciekawy wiersz, ale warto zmienić tytuł.

Pozdrawiam

[lunatyk]

Hanno L. - dziękuję pięknie. Pozdrawiam

Tomaszu Kowalczyku - dziękuję bardzo za cenną uwagę. Spróbuję zmienić. Może będzie lepszy?
Pozdrawiam

[mysia]

...pokręcone jak ból...więc może Pejzaż .... się nie obrazi

[Krystyna Morawska]

Trzepot skrzydeł kojarzy mi się z książką Grocholi. Może ... Skoczek.
Dobry wiersz, z wielką przyjemnością.

[ćma]

Świetnie i intrygująco. Za każdym czytaniem odkrywam nowy pokład znaczeń.
Pozdrowienia

[maybe]

Trzepot skrzydeł z wosku:) Czyli szarpanie się po to, by okazało się klęską lub drogą do nikąd. Tak odebrałam i dla mnie świetne

[lunatyk]

Bardzo dziękuję za kolejne odwiedziny.
wilgo - nie znałam, ale masz rację. Tylko jak wybrnąć z tej sytuacji? Muszę pomyśleć.

Dziękuję jeszcze raz i pozdrawiam :-)

[Vesper]

Gdzie są granice dążeń? I czy w ogóle istnieją?
I co, jeśli Ikar wcale nie żałował? Zrobił coś, na co wielu z nas nie ma odwagi: urzeczywistnił sen. Myślę, że znał cenę... Dla mnie nie jest przegranym. I jednak wiele wieków później wzbiliśmy się w niebo. Od czegoś trzeba było zacząć...

Wszystko jest czystą improwizacją. A nam tylko się wydaje, że mamy jakąkolwiek kontrolę nad własnym życiem. To nie my rozdajemy karty. Do nas należy natomiast wybór jednej z wielu możliwych dróg. Można nie dążyć do celu: ot, żyć jak wszyscy, robić, co wypada. Albo - być sobą.

Takie przemyślenia po przeczytaniu Twojego wiersza, lunatyku.