Forum literackie Ogród Ciszy

Powiedz, że będzie dobrze, a roziskrzone niebo
przestanie odstraszać ptaki. Kilka z nich
spadło na balkon, nawet pies nie podszedł bliżej,
skulił ogon i wył, wył jak syrena. Nad miastem

chmury puchną od wyschniętych kości, czarna mgła
zabiera modlitwy, w gardłach zalega dym. Nie patrz tak!
tutaj wyrośnie ogród słonecznych kwiatów, kwitnących
o każdej porze roku. We wszystkich kierunkach

wiatr rozwieje pestki; będą jak krople krwi,
krwinki, krwiaki — czysta hemostaza. Pamiętaj!
zmiażdżone wkrótce się odrodzi. Mamy swoją historię
odnajdowania dróg. W rozerwanej przestrzeni

pomarańczowa kula, ścina głowy pełne słoneczników.

Myśli mam pełne takich obrazów jak w Twoim wierszu, po obejrzeniu czterech odcinków serialu ukraińskiego " Mama".
Mam nadzieję, że żółte słoneczniki jeszcze zaistnieją na błękitnym niebie...oby.

Ten wiersz aż krzyczy przejmująco...i oby dotarł do kogo trzeba.


Serdeczności posyłam..................................Ir

Słowa są tak dojrzałe, że nie boją się krzyczeć; mówią o śmierci, ale ze wskazaniem na życie. Bardzo dobry wiersz.

Stojąc na rozdrożu... Piękny wiersz!

Pozdrawiam

Świetny wiersz.
Leo z przyjemnością ogromną.

Z uszanowaniem L.G.

Piękny wiersz, bolesny ale jest też zapowiedź słonecznych kwiatów przez wszystkie pory roku, wieczność może
Pozdrawiam

W pierwszej części wiersza czytelnik musi stawić czoła obrazowi iście katastroficznemu. Niestety, jest to codzienność tak blisko nas. W drugiej części mamy wizję ogrodu pełnego słońca i kwiatów. Ten kontrast bardzo oddziaływuje na wyobraźnię i dodaje otuchy. Potrzebujemy takich pięknych wierszy

Czarna mgła - czarna magia... Świat, przed którym się wzdrygamy i który budzi w nas lęk, musi widocznie istnieć - pro memoria, abyśmy pamiętali o tym, że dobro jest silniejsze. Zwątpienie w ten chrześcijański aksjomat powoduje budowanie ciemności.

Kiedy czytałam Twój wiersz, w głowie brzmiała mi piosenka "Nim wstanie dzień" z muzyką Komedy i słowami Osieckiej, w niezapomnianym wykonaniu Edmunda Fettinga.
Bez względu na to, czy przewaga jest po stronie zła czy dobra, życie się odrodzi. Tam, gdzie były dymiące ruiny, powstaną nowe domy. Ziemia pojona krwią poległych, urodzi nowy plon. Ludzie zaczną życie od nowa, pełni ran, ale i nadziei. Wiatr rozwieje popioły, słońce wysuszy łzy. Naturalna w człowieku wola przetrwania sprawi, że stworzy on kolejny świat. Czy lepszy od tego, który był? Wiemy, ile razy już historia napisała inny scenariusz, ale mimo wszystko trzeba wierzyć, że tak.

Piękny, bardzo emocjonalny i obrazowy wiersz, Iwono. Jestem pełna podziwu

Ja, jak Kasia. Bo cóż można dodać?