"na strychu hoduję szubienice dla motyli"

[Plejada]

Znowu śniłam listopad. Przemarznięte ptaki
od rana krzyczały coś o umieraniu.
Zimno. Chuchaniem w dłonie
nie zatrzymam ciepła;
wszystko na nic, na nic.

Zimniej. Słońce blade jak ściana
słania się po niebie, niechętnie
błyśnie czasem jakby z wielkiej łaski
i koniec. Już wieczór.
Mróz; boję się zasnąć.

Mój strach - ten to ma oczy.
Z nieprzespanych nocy wyłazi świt;
oporny – znów nie ma gdzie uciec,
gdy horyzont się staje linią, liną z pętlą.

Znowu śniłam listopad,
miesiąc samobójców.


Tytuł zapożyczony z wiersza P. S.

[cortessa]

Listopad nie jest łatwym miesiącem dla ludzkiej psychiki. Oto Demeter przed chwilą opuściła ziemski padół, powróci dopiero za kilka miesięcy. Trzeba być wytrwałym i łagodnym. Nie tylko dla motyli.

[Leon Gutner]

Zacnie wyśniony listopad.

Z przyjemnością L.G.

[Tomasz Kowalczyk]

Spodobała mi się Twoja opowieść.
Zastanowiłbym się nad zastosowaniem interpunkcji - mam tu na myśli użycie średnika oraz dywizu i myślnika.

Pozdrawiam

[ćma]

Przejmujący wiersz. Przenika ciemnością i listopadowym chłodem. Szczególnie zapada w pamięć trzecia strofa, chociaż widzę jej ostatni wers bez "linią" i "pętlą":

gdy horyzont staje się liną

Pozdrowienia

[mysia]

Jeśli już ukazuje się naszym oczom jest najczęściej linią z pętla słońca

[Krystyna Morawska]

Chociaż jest tu zimny listopad i sporo ciemnych słów, to wiersz jest dla mnie jak syczący lont i długo zostanie w pamięci.

[Vesper]

Myślę, że gdy człowiek ma dość wszystkiego, każdy miesiąc będzie równie godny miana, które przypisałaś listopadowi... W każdym razie udało Ci się zbudować niesamowity, przejmujący nastrój, który mocno przemawia do czytelnika.
Jestem pod ogromnym wrażeniem!

[Marek]

Tak, to bardzo dobry wiersz!
Podobnie reaguję na listopad. Generalnie na późną jesień i zimę!
Ale, ale ..... już słoneczko się pokazuje i "...nie słania się po niebie..." - cóż za piękny wers, zauważenie!

[Leon Gutner]

Jakoś mi umknął - Ves przywróciła - i doskonale bo wiersz bardzo do Leona trafił.

Z uznaniem L.G.

[Mariola Kruszewska]

Udany wiersz, choć nierówny w zachwytach. Te poniżej fragmenty windują tekst wysoko.
Słońce blade jak ściana
słania się po niebie,
horyzont się staje linią, liną z pętlą
Najsłabiej prezentuje się puenta z samobójcami. Jest jak cegła rzucona na kunsztowną wieżę z Lego.

Nie mam nic przeciwko listopadowi. Jak nie muszę wychodzić z domu ;)

[Pranda]

I mnie spodobał się Twój wiersz. Zgadzam się z Mariolą - puenta mogłaby być nieco bardziej zmetaforyzowana. Pozdrawiam