Forum literackie Ogród Ciszy

Dojrzały głóg już czekał. Sprawiony przymrozkiem
gęsto ciemniał na krzewach wśród palczastych liści.
Jeszcze chwilę postoję, nim pierwszego dotknę,
patrząc, jak wczesne słońce w gęstwinie się iskrzy.

Chłodna wilgoć przywarła do cienkich gałęzi.
Opary wędrowały po zroszonych kępach
płowej trawy na łące. Wiatr ich nie rozpędzi,
więc chwila cichła w bieli i zdała się święta.

Duży koszyk z wikliny do pełna nazbieram
w deszczu kropel, strząsanych poruszeniem dłoni,
bo każdy mały owoc oberwany teraz
jest świeczką dla przyjaciół i pamięcią o nich.

Kiedy wino dojrzeje, to wypiję twoje
zdrowie, Dzidku, choć poznasz, że to nie pieprzówka.
Szybciej niż wyschła butla, przyszła na cię kolej,
odszedłeś, choć czasami z trudem mogłeś ustać.

Marysiu zakochana, o warkoczach z nitek
szarych włosów i oczach zielonych, wciąż smutna!
Może w snach jeszcze wrócisz, ciągle na to liczę,
że pomachasz mi ręką i powiesz: do jutra!

Spełnię toast za Wiesia, szklaneczką zadzwonię.
Zabrzmi jak sygnaturka na skromnym pogrzebie.
Zawsze biegał tak szybko, więc go nie dogonię.
Przepadł w mroku na zawsze, lecz dlaczego – nie wiem.

Ciężki kosz, zakończona liturgia zbierania.
W chłodzie późnej jesieni niósł się cierpki zapach.
A gdy szedłem, las szeptał ciche: módl się za nas.
Czułem tłum za plecami, lecz nikt nie zapłakał.

Niezwykły wiersz

Świetny, pożegnalny Wiersz!
A Miszę znałem osobiście. Spotkaliśmy się ze dwa razy w Kaliszu i chyba raz w Gorzowie.
To był taki ciepły człowiek. Czasem Go wspominam! Jak wielu innych, którzy odeszli.

Ależ Michał pięknie....Każdy Twój przyjaciel w Niebie pewnie teraz świętuje razem z Tobą

Przepiękny wiersz