W samo południe

[Marek]

W samo południe


Ścieżka na skarpie
W dole polodowcowe jezioro

Ponad dwa kilometry spaceru
Po jego wschodniej stronie
Drzewa krzewy wiewiórka ptaki

Na zachodniej wieś szosa

Stłumiony listowiem hałas

Wyławiam dźwięk sygnaturki
Głosi Anioł Pański

W Rzymie papież wychodzi do okna

[Vesper]

Lubię spacery Twoimi słowami, Marku. Pozornie zwyczajne, każą się zadumać, przystanąć, ZOBACZYĆ, a nie tylko rzucić okiem na otaczający świat.
Tylu rzeczy nie zauważamy w zgiełku codzienności, tyle pomijamy, ignorujemy. A wystarczy zwolnić, by dostrzec piękno natury, uciec od (co prawda stłumionego tylko listowiem, ale jednak!) hałasu, dotknąć w pewnym sensie trandenscencji (tak odbieram ostatni wers)...
Swoiste spotkanie podmiotu lirycznego z tym, co ziemskie i boskie - a wszystko w samo południe.

[Marek]

Tak było! Nic nie wymyśliłem. Oprócz ostatniego wersu.
Dziękuję za komentarz! ):-)

[Dorota Chołody]

Mam wiersz o tym samym tytule

Ładny zapis chwili. Z przyjemnością poczytałam

_

[Mariusz]

Tak, tutaj to więcej niż obrazek. Jest spojrzenie. Pozdrawiam serdecznie.

[Marek]

Dziękuję za komentarze! Miło mi!

[Krystyna Morawska]

I wtedy przychodzi cicha radość. To również moje umiłowane chwile. Z przyjemnością

[felicja]

Taki piękny wiersz dziś mi się przeczytał.

[Hanna L.]

Jest cisza i w tej ciszy Anioł Pański, dobrze było pobyć w Twoim wierszu
Pozdrawiam