Forum literackie Ogród Ciszy

Już nie wierzy że opowie komuś kiedyś
jak mu było bez. Może wierszem.
Drżeniem albo deszczem. Wie że lubi.
Słowami znikającymi jak rosa ze świtem.
Kloszami fotografowanych chmur. Wiatrem
co obejmuje tak zamiast.

Kiedy przejeżdżał przez Yorkshire nie mógł
wiedzieć że niebawem oboje będą niedaleko.
Widział pachnące i zielone. Wyciągało z ukrycia głowy
do słońca. Zupełnie jak oni. Zmienili wszystko.
Znikająca samotność to jednak delikatne muśnięcie
w porównaniu do osobności.

Jeszcze jakiś czas zbierał wszystkie krople.
Przez kilka chwil płakała tylko przy nim.
Rozbierała się tylko dla niego.
Teraz suplementuje go brakiem podróży.
Miejscem obok. Obrączką na palcu.
Już nie wierzy ale zostanie. Z cieniem zanim.
W miejscach w których kocha. Teraz jak nigdy.
Przecież wydarzyło się nie zawsze oznacza że było.

Dziwne ale można podpisać miłość na kawałku papieru.
Uzdrawiającym placebo codziennych dramatów.

Niecodzienny zapis: urywane, krótkie zdania. Jak relacja. Opowiadanie "w nerwach", opisujące zdarzenia z czasu przeszłego i teraźniejszego. Peel i ten ktoś (ktosia) drugi, druga.
Czy podpisanie kontraktu, obrączka może leczyć? Nie wiem. Jak nie wiem co znaczy "Faceboton" .

Ciekawa forma, Leonie, przesycona ogromem emocji.

Zastanawia mnie ten wers...
"Przecież wydarzyło się nie zawsze oznacza że było."
Tym dwu czasownikom "wydarzyło się" i "było" przydałaby się może kursywa...?

Pozdrawiam.

_

Ostatnie zdanie drugiej strofy to dla mnie perełka. Całość pięknie zamyśla. Pozdrawiam serdecznie.

Marku - dziękuję. Twoje wrażenia cenne a twoja niewiedza ma swój urok
Doroto - kursywa to bardzo dobry pomysł. Dziękuję za wizytę i słowo refleksji.
Mariuszu - nieustająco z podziękowaniem.

Ukłony L.G.

Czasami w Twoich wierszach chciałoby się zamieszkać. Jest w nich smutek i radość, jest muzyka. Pięknie.

Wiele razy pisałem, jak bardzo bliskie mi są Twoje wiersze, Twoje emocje.

Pozdrawiam

Dziękuję Wilgo.
Tomku - wiele razy czytałem to co pisałeś i wiem że jest właśnie tak jak czytam a ty piszesz.

Z podziękowaniem najgłębszym L.G.

Ostatecznie: to nasz wybór, w co wierzymy, a w co nie. Za jakiś czas podmiot liryczny może zmienić zdanie. Tęsknota nie pyta, czy może wejść. Wdziera się do środka i wypełnia nas całych, a wówczas... śnimy o tym, w co nie chcieliśmy już wierzyć :)

Twoje wiersze z tego cyklu są jak operacja na otwartym sercu: czasem ciężko czytać, czuć ten ogrom emocji, ale człowiek nie może przestać...

Problem polega na tym że trzeba wytypować jakieś serce do tej operacji.
A przestać czytać zawsze można.
Chyba że nie można. Tak jak pisać.

Z podziękowaniem Ves.

Ukłony L.G.