Altimeit

[Leon Gutner]

Gdy przybędzie już starość a to przecież za moment
ludzie wpadną na siebie powspominać skończone
bez emocji i tego o czym mówią że miłość
popijając herbatę
wspomną o tym jak było

będą trochę inaczej wyglądały ich twarze
gdy się sobie pochwalą nieco innym bagażem
pogadają jak kiedyś lecz inaczej niż nieraz
bo bez sensu cokolwiek
na szczegóły rozbierać

dla niczego i po nic oprócz chęci wspomnienia
z ciekawości ciut może jak się człowiek pozmieniał
nie spytają dlaczego ich świat szedł inną drogą
i z jakiego powodu
a tym bardziej przez kogo

w oczach błysną płomyki nieco inne niż kiedyś
już bez blasku lecz pięknie jak w te noce co wtedy
pochłaniały widoki wypełniały po brzegi
teraz w żal ozdobione
że czas tak szybko leci

uścisk dłoni powróci teraz słabiej inaczej
odwzajemnią słowami akt wzajemnych wybaczeń
i wyruszą do miejsca które jest gdzieś tam
nie wiem
ci co żyli ze sobą
umierają bez siebie

nieszczęśliwi jak zwykle nie zaznają spokoju
ci szczęśliwi powrócą uśmiechnięci do domów
wdzięczni będą dziękować za minione i teraz
za to że można kochać
przy kimś żyć i umierać

[Marek]

Taaak... starość... doświadczam jej. Zbyt nagle, niepodziewanie przyszła i nie daje spokoju.
A jako komentarz i dopełnienie Twoich słów za chwilę mój o niej tekst zamieszczę.

[ćma]

wdzięczni będą dziękować za minione i teraz
za to że można kochać
przy kimś żyć i umierać

I właśnie takiej wdzięczności warto zaznać. Piękna puenta, jak i cały wiersz

[Mariusz]

Spory zastrzyk melancholii, więc dlatego najbardziej podoba mi się najsmutniejsza piąta strofa. Całość zamyśla jak zwykle u Ciebie. Pozdrawiam serdecznie.

[Tomasz Kowalczyk]

Nie chciałbym dożyć chwili, w której będę wspominał piękne chwile w sposób beznamiętny. Twój wiersz okazał się być dla mnie memento, ale zdaję sobie sprawę, że nie moja wola się stanie...

Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Marku, Ćmo, Mariuszu, Tomku - dziękuję wam wszystkim i każdemu z osobna za bezcenne towarzystwo w tej drodze, po której idziemy wszyscy, choć każdy z nas innym krokiem, w innym tempie. Każdy po swojemu.

Z ukłonami L.G.

[cortessa]

Kiedy mamy już (prawie) wszystko poza sobą... Ale ten okres też należy przeżyć godnie i z podniesioną głową, chociaż czasami to bardzo trudno. Piękny, wyrazisty utwór, Leonie!

[Leon Gutner]

Wyraziście dziękuję Corti.

Z uszanowaniem L.G.

[Hanna L.]

Z wielką przyjemnością przeczytałam. Wzruszający
Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Dziękuję i pozdrawiam Hann

Ukłony L.G.

[Vesper]

Mądry, uniwersalny (bo o każdym z nas) tekst!
Tak, każdy inaczej radzi sobie z upływem czasu, zaprzepaszczonymi szansami, drogami, które skręciły nie w tę stronę, co chcieliśmy... Ale też przecież są tacy, którzy patrzą wstecz ze spokojem i poczuciem spełnienia. Jedni i drudzy tak wiele przeszli, tyle doświadczyli. I jeszcze doświadczą.
To melancholijny wiersz, a jednak czytałam go z uśmiechem i jakimś wewnętrznym spokojem. Bo powoli zaczynam rozumieć, że szarpanie się niczym owad uwięziony w pajęczej sieci, niewiele zmieni. Uczę się akceptować codzienność ze wszystkimi potknięciami, przeciwnościami, z całym lękiem, jaki w sobie noszę. Może kiedyś, nawet niespełniona, będę wspominać z rozrzewnieniem to, co zdarzyło się na przestrzeni lat? Oby tak było w przypadku każdego z nas...
Pięknie, Leonie
Wzruszyłam się...

[Leon Gutner]

Za refleksję uśmiech, wewnętrzy spokój mimo niepokoju, za przypadek każdego z nas Leon dziękuje Ves najmocniej.

Ukłony L.G.

[Wiesława Ptaszyk]

Leonie, pięknie napisane Nasze spojrzenie zmienia się z upływem lat, ale łagodniejsze światło też ma wiele uroku.

[Leon Gutner]

Dziękuję Ptaszyku - za światełko od ciebie i komentatorski urok.

Z uszanowaniem L.G.