Forum literackie Ogród Ciszy

dopiero teraz po Buczy
lepiej pojmuję słowa
ruskich to ja się bardziej
bałem od Niemców

jak to możliwe
że mój tata wtedy chłopiec
zmuszony do pracy u niemca
nie witał wyzwolicieli

oczywiście szeptano
o gwałtach frontowych
babcia w ostatniej chwili
ukryła się w komórce a dziadka
przed kulami uratował dół w ziemi
przepadł tylko rower

ale myśleliśmy sobie
wojna to wojna
dopiero na wolności
gołębie rozwiną skrzydła

i z takim przekonaniem
śpiewaliśmy na szkolnych apelach
pust wsiegda budiet sonce
po latach
nasze dzieci znowu się boją
nasze wnuki jeszcze nie rozumieją

luty 2023

Potrafię śpiewać tę piosenkę w kilku językach. Ale to tylko życzenia...

Wiesława Ptaszyk pisze: ↑pt 03 lut, 2023 nasze dzieci znowu się boją
nasze wnuki jeszcze nie rozumieją

I tak chyba już pozostanie.
Piękny wiersz, Wiesiu!

Pozdrawiam

"Piękny wiersz, Wiesiu"!
I na czasie!

A ja tak napisałem o tym czasie:

Jak Tam

Brzęczą obce samoloty na naszym niebie
Już nawet warkot ratunkowego helikoptera budzi strach...

Boleśnie prawdziwe, pięknie napisane, już sam tytuł wprawia w zadumę.

Osobiście wolę o tym jednak zbyt dużo nie myśleć, bo za bardzo mnie takie myśli przygnębiają. Pozdrawiam!

Poczytałem.
Zamyśliłem się.
Spędziłem przyjemnie chwilę z wersami.

Ukłony L.G.

Dziękuję, Tomku. Ciągle wzrusza mnie ta piosenka, szczególnie w wykonaniu dzieci, i tak chciałoby się żeby zawsze był pokój...niestety ludzie ciągle wywołują wojny.

Dziękuję Marku za chwilę z wierszem. Wojna tak blisko, dlatego trudno się zdystansować, nie odczuwać żalu z powodu tylu cierpień, i lękać o przyszłość bliskich.

Dziękuję Felicjo za podzielenie się swoimi odczuciami. I ja staram się "nie nakręcać", żyć jak poprzednio koncentrując się na codziennych sprawach, a jednak gdzieś w tyle głowy, ten niepokój jest ciągle obecny.

Dziękuję Loeonie za Twoje zamyślenie, choć wiem, że to nie są Twoje "klimaty"

Bestia ze Wschodu zawsze była wrogiem. Kolejne pokolenie się o tym przekonuje. Zamyśliłam się przy wierszu.
Pozdrawiam

Czytam dużo pozycji o wojnie....przypominam sobie opowieści tych, ktòrzy w wojnach uczestniczyli...i ogarnia mnie niesamowity smutek, że nie ma pokolenia, które przeżyło czas bez wojny.
Wiersz bardzo dobrze napisany....jak to u Ciebie.
Serdecznie pozdrawiam

Jeszcze kilka lat temu mówilibyśmy, że coś takiego jest niemożliwe w cywilizowanym świecie... Dziś nikt już niczego nie może byś pewien. Ale może dzieci przestaną się bać, a wnuki nie będą musiały zrozumieć - oby tak się skończyło! Choć trudno w to wierzyć...
XXI wiek, a nasze poczucie bezpieczeństwa i przekonanie, że pewne rzeczy są za nami i już się nie powtórzą - pogruchotane...

Przejmujący wiersz, Wiesiu
Nie sposób go zapomnieć.

Niestety to smutna prawda, Haniu. Wiem, że i tam żyją poczciwi ludzie, ale władza totalitarna tłamsi niezależną myśl, i nie dba nawet o swoich.

Irenko, podobnie, czytam sporo literatury wojennej, na to nakładają się wspomnienia rodzinne, i wydawało się, że jakieś wnioski ludzie wyciągną z tej okrutnej historii...niestety znowu się powtarza.
Dziękuję za dobre słowo

To prawda Vesper, wojna wydawała się niemożliwa. A teraz, pogruchotane nadzieje. Bezradnie patrzymy na niezawinione cierpienia ludzi, i martwimy co może spotkać i naszych bliskich...
Dziękuję za Twoje mądre słowa