marynarz

[Mariola Kruszewska]

wszyscy uważali go za niezwykle silnego
tyle lat a nadal w palcach łamał
złote obrączki

w końcu znalazł perłę i się nawrócił

jadał śniadania przed wyjściem do pracy
sam sobie prał skarpetki przenosił góry
a kiedy odgonił wszystkie sztormy od łóżka żony
poczuł się jeszcze większym mocarzem
odtąd chodził pewnie na szeroko rozstawionych nogach
z głową uniesioną wysoko jak bandera na maszcie
tak wysoko że nie zauważył pod poduszką kobiety małego
kraba

wtedy po raz pierwszy poczuł jak usychają mu ręce

teraz zwykle go widują zakotwiczonego na osiedlowej ławce
karmi gołębie a może mewy za co
krzyczą na niego sąsiedzi jak na pokładowego ciurę
myli niebo z morzem krawężnik ze skałą
bywa że wraca po kilka razy do domu po zapomniane
złote obrączki

ale najczęściej po prostu siedzi oparty o zawietrzną burtę bloku
wypatruje szalupy na horyzoncie miasta
czeka odpływu

[korneło]

Piękny, wygładzanie zbędne,

[Leon Gutner]

Ciekawie płynące skojarzone wersy.
Leo z przyjemnością.

Ukłony L.G.

[Krystyna Morawska]

Bardzo mi się podoba taka wizja wiersza, bo można w różnoraki sposób interpretować postawę człowieka/ marynarza. Wymusza zwrot w kierunku własnego wnętrza. Jak zawsze napisany w pięknym stylu.

[Irena]

I to się nazywa POEZJA.
Przepiękny wiersz, dawno nie czytałam Twojego słowa, ale warto było poczekać :)


Serdeczności................................................Ir

[Mariola Kruszewska]

Dziękuję Wam za ciepłe przyjęcie wiersza.

[felicja]

Bardzo ładnie, plastycznie i refleksyjnie ...

[Wiesława Ptaszyk]

Takie wiersze, jakby historie, zapadają w moją pamięć. Dużo ciekawych obrazów, skojarzeń, refleksji...i piękna pointa. Dziękuję

[Tomasz Kowalczyk]

Przez całe życie walczymy z życiowymi sztormami. Czasami wbrew sobie, ostatnim instynktem...

Pozdrawiam

[księżycowa]

Wzruszył mnie wiersz. Prawdziwy, szczery

[Vesper]

Doskonała forma i treść, która porusza do głębi.
Z podziwem czytam Twoje teksty

[Mariola Kruszewska]

Tyle ciepłych słów... Dziękuję.