błąd systemu

[Vesper]

Człowiek jest konstrukcją wadliwą. Perwersją natury.

Ingmar Bergman - Jajo węża

zanim zaczniemy
poznaj moje bestie
wzrok ciągle myli
kreśli nieistniejące

myślisz taka słodka
gdy we mnie gniew
rozszalałego oceanu

jakże niewinna
lecz nie potrafię wyjść z piekła
ciągle trawi mnie ogień

przecież taka krucha
a ciało mam całe w bliznach
po kąsaniu wilków

i pragnę
tak bardzo pragnę

wysadzić świat

[Krystyna Morawska]

Czasami słońce gładzi tylko dachy, nie dochodzi do wnętrza. Pozdrawiam.

[Liliana]

A może spróbować pozbyć się pancerza, w którym ukrywa się prawdziwe ja?

[Vesper]

Nie rozumiem Twojego komentarza, Krysiu... Sądziłam, że rozmawiamy w tym miejscu o wierszach, o konkretnym tekście. Skąd więc sugestia, czego chcę lub nie? Wybacz, ale założenie, że ja = podmiot liryczny jest mało profesjonalne.
To, ile mnie w moich tekstach, jest dla czytelnika niewiadomą, póki mu tego nie powiem. Tutaj chciałam przedstawić pewien problem. Widać - nieudolnie. Jakkolwiek, prosiłabym, żebyś oceniała tekst a nie mnie...

[Vesper]

Zapewne, gdyby świat był tylko dobry i gdyby ludźmi kierowały wyłącznie czyste intencje, pancerze by nie istniały, Liliano...
Dziękuję za refleksję

[Leon Gutner]

Mówią że trzeba uważać czego się pragnie bo może się spełnić.
Dobrze że ta perwersja natury umie pisać wiersze.
Zawsze to jakiś pożytek.
Bo ciała to już tylko w bliznach.

Przyjemne czytanie L.G.

[Vesper]

Nie jestem pewna, czy umie pisać wiersze... w każdym razie: dziękuje, Leonie

Jesteś bardzo łaskawy, ale czuję, że nie zasłużyłam. Na określanie tych marnych słów wierszami.
Chyba nie potrafię sprostać temu miejscu...

[cortessa]

Wydaje mi się, że człowiek jest cząstką niezbędną całego łańcucha życia na naszej planecie. Pod tym względem jego obecność oraz rola nie powinny być poddawane wartościowaniu. Nawet bestie są niezbędne - ot, dla równowagi.

[Vesper]

Nie mogę się zgodzić z Twoimi słowami, cortesso, ponieważ to by usprawiedliwiało przemoc i okrucieństwo. Bestie to głosy w głowie podmiotu lirycznego, głosy tych, którzy winni byli chronić, a zabijali każdego dnia, każdym słowem, każdym uniesieniem dłoni, by kolejny raz skatować, odebrać godność, poczucie człowieczeństwa. Życie w atmosferze niekończącej się przemocy ma nieodwracalne skutki. Wysadzanie świata nie jest tu przecież pragnieniem zniszczenia otoczenia, lecz siebie... tego świata, który tak długo deptano, że już nic w nim nie ocalało. I który tak bardzo boli, że chciałby już przestać czuć.

Tak, piszę bez końca (według niektórych być może do znudzenia) o przemocy domowej, ponieważ tak często się ją usprawiedliwia, marginalizuje, twierdzi, że to nic takiego. Mówią tak ci, którzy nie mają pojęcia, jak to jest żyć w ciągłym strachu, ciągłym upokorzeniu, będąc sprowadzonym do roli rzeczy. Mówią tak ci, którzy mieli w miarę normalny dom. Nigdy ci, którzy żyli w piekle, czasem wiele długich lat...

Bardzo dziękuję za Twoją opinię

[Krystyna Morawska]

Powinnam napisać : podmiot liryczny, a tego nie uczyniłam. Przepraszam najmocniej z obietnicą, że nigdy więcej to się nie powtórzy. A niefortunne sformułowanie zaraz wymażę.