bruzdy

[lilo]

znów wyznaczasz przestrzeń, Mario,
czas na oswajanie życia, rozwiązanie
supełków, by pomóc dłoniom.

kiedyś pachniały tymiankiem,
teraz w każdym zagłębieniu odnajduję
dziewczynkę, która boi się uwierzyć

wędrującym ptakom i patrzeć
prosto w słońce. nie bój się, Mario,
zbliż dłonie i przytul się,

przytul się do brzozy.

[Vesper]

Ileż czułości w tym wierszu!
Na myśl przychodzi mi demencja lub jakaś choroba natury psychicznej. Stąd oswajanie życia na nowo? A może się mylę? Jakkolwiek jest, rozumiem ten strach przed uwierzeniem. Niejednokrotnie teoretycznie zdrowi (choć pełni traum) nie potrafimy patrzeć prosto w słońce. Cienie są silniejsze, przysłaniają właściwy widok...

Bardzo poruszył i wzruszył mnie Twój tekst, lilo
Jest piękny!

[Tomasz Kowalczyk]

Zachwyciłem się Twoim wierszem, a w szczególności frazą o dziewczynce, która "boi się uwierzyć wędrującym ptakom".

Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Oto przykład krótkiego bardzo pięknego wiersza.
Warto pomagać dłoniom.
Leon z przyjemnością.

Ukłony L.G.

[Krystyna Morawska]

Piękna poezja, ciągle do niej powracam.

[Irena]

Wzruszające wersy. Dziękuję :)

Serdeczności ślę..............................................Ir

[cortessa]

Gratuluję Autorce pięknego wiersza!

[księżycowa]

Jakże znajoma narracja. Bardzo ładny, pełen liryki i wrażliwości wiersz

[Hanna L.]

Jakiż subtelny, piękny
Pozdrawiam

[lilo]

Vesper, Tomaszu, Leonie, Wilgo, Ireno, Cortesso, Księżycowa, Hanno, pięknie Wam dziękuję za obecność, wzruszenia, refleksje i za powroty

Serdecznie Was pozdrawiam