nie opiekuj się mną

[księżycowa]

plecami do siebie
niewybredni
zajadamy głód
(każdy swój)

by nie mówić o tym
co piszczy lecz
kto jest kim

pozaustrojowo widzę w sobie zwierzę

zredukuj mnie
do resztek człowieka
zmarnuj żywcem

skóra jest jak pochodnia
dotknij a spłoniesz

[Tomasz Kowalczyk]

Mocno tak...
Pozostaje mimo wszystko wiara, że człowiek jest istotą społeczną. Tylko dlaczego często - może coraz częściej - nasze oczy zamieniają się w ślepia wilka stepowego. Ale to tylko pozaustrojowo, bo kiedy jesteśmy sobą, kochamy i chcemy być kochani.
Piękny wiersz.

Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Jeden z takich wierszy które mieszczą multum treści w niewielkich rozmiarach.
Absolutnie świetny.

Z uszanowaniem L.G.

[Hanna L.]

Tylko się zaczytać, co robię z przyjemnością
Pozdrawiam

[księżycowa]

Dziękuję Tomku za komentarz i za jego pierwszy wers - dopowiedziałeś.
Tak miało to wybrzmieć i miało się kojarzyć. Pozdrawiam.

Leo, Luna dziękuje za wizytę, podobanie i poświęcony czas. Serdeczności.

Haniu, bardzo dziękuję za słowo. Pozdrawiam.

[Boogie]

Czyli odwrotnie niż w piosence Rezerwatu? A Waglewski, jeszcze przed Voo -voo, na płycie "Iching" śpiewał - ja płonę. Piękny wiersz, z świetną puentą. Serdeczności

[Krystyna Morawska]

Nasze życie płonie, a może tylko nam się wydaje. Trudna poezja.

[Liliana]

Brak mi słów, więc tylko kwiecie pozostawiam.

[maybe]

Obrazowo o sytuacji w relacji. Krótko i emocjonalnie.

[cortessa]

Przejmująco i w samo sedno! Podziwiam Twój zawsze właściwy dobór fraz.

[Vesper]

Ja też

pozaustrojowo widzę w sobie zwierzę

Jakże bliski jest mi ten wiersz! I jakże podziwiam Autorkę za tak zbudowaną opowieść, taki dobór słów, przedstawienie świata. Wszystko tu boli, wszystko krzyczy. O krok od eksplozji...

Fenomenalny, druzgocący, dotykający do żywego wiersz