Forum literackie Ogród Ciszy

wiek, już niedługo emerycki,
ale rozmach homerycki.
na pohybel.
jednak widzę - przybywa cienia.
mnie, mojemu kotu.
cmentarz powiększa się.
słyszę ostrzenie kosy.
moje zmysły równie wyostrzone,
jednak nie ufam zmysłom.

Schrödinger mruga, kot odmruguje.
jednocześnie.

Nie odstraszaj tytułem, bo zacznę się z tobą ścigać. Daję radę 14 lat. Prawie nudy. Pzdr.

Och Boogie, pięknie się droczysz, a tyle jeszcze wierszy przed nami...

Korneło - e, tytuł nie miau:) odstraszać, bardziej deszczyk niż dreszczyk;). Dzięki, pozdrawiam.

Wilgo - z tymi wierszami to nie wiadomo. Ostatnio idę w stronę prozy. Czytałem, że Andrzej Pilipiuk gdy podczas pisania czuje się znużony jednym tytułem, bierze się za następny. W efekcie mam kilka rozpoczętych dzieł;) prozatorskich. Co prozaik chciał powiedzieć? To pytanie mnie dręczy;););). Dziękuję i pozdrawiam

Pięknie Cię ponownie czytać na "Ogrodzie Ciszy", Boogie. Brakowało Twoich poetyckich skojarzeń.

Pozdrawiam

Tomek Kowalczyk - dziękuję pięknie. Mniej teraz piszę wierszy, ale gdy się wcinają:) jak samosiejki samoistnie we wspomnianą prozę, to gdzie ich nie zasadzić jak nie na ogrodzie?. Pozdrawiam serdecznie.

I ja mam zakusy na drobną miniaturkę, taką poetycką prozę.

Ostrzenie kosy... Fakt, pora żniw ;)

Lubię, lubię bardzo ten wiersz
Pozdrawiam

Rozmach się liczy, Boogie, a nie wiek.

Po przeczytaniu tego wiersza przeczytałam kilka Twoich starszych utworów. Powróciłeś na "Ogród Ciszy" w wybornej formie.

Wilgo - u mnie to się nie miniaturyzuje, a wciąż rozrasta. Sam się boję ostatecznego efektu, dzięki, serdeczności

Maybe - niektóre żniwa trwają na okrągło;), dzięki, serdeczności

Haniu L. - bardzo dziękuję za polubienie, serdeczności

Lili - zgadzam się, dziękuję i kłaniam z rozmachem:), serdeczności

Cortesso - ja nawet gdy się nie udzielam na ogrodzie, jestem tu. Zaglądam i wtedy gdy poezja odpoczywa ode mnie:). Ale bardzo dziękuję za ciepłe słowa, serdeczności

Boogie, co tam cień? Niech się powiększa, rozrasta i tak nie mamy na to wpływu;) Ważne jak się czujemy, a nie ile mamy lat, a że bywa, iż jesteśmy jednocześnie żywi i martwi, no cóż... życie:)
Podoba mi się delikatny rym jaki tutaj wplotłeś (chyba, że samo tak wyszło) pohybel - widzę. No i boska puenta, która w doskonały sposób obrazuje i podsumowuje całość, dając wiele możliwości. Naprawdę dobre odniesienie. Serdeczności

Księżycowa - u mnie wszystko tak samo wychodzi (a propos rymu;). Oczywiście, wiek to tylko jakieś tam cyfry;), nie poddaję się dyktatowi dat:). Dzięki, serdeczności ślę

Nie znam się na kocie Schrodingera, ale wiersz jest baardzo sympatyczny.