Forum literackie Ogród Ciszy

Zderzamy czas w ten sposób że nic nie pozostaje
prócz legendarnych smaków i zbyt dojrzałych wspomnień

to niby oczywistość a jednak jakby z bajek
bo brak nam wypełnienia
bo musi płonąć ogień

zdarzenia mają siłę energię oraz skutki
i dni w portfolio nie wiem granice ostateczne

a nocą już po wszystkim znikamy pomalutku
tak wszystko trwa tak mija
od zawsze i do wiecznie

od zdarzeń coś zanika bo tylko nic nie traci
a my tracimy zawsze nie każdy to rozumie

gdy czekasz nie doczekasz to mijasz jeszcze bardziej
nie możesz nie potrafisz
i tylko żyć z tym umiesz

co zderzysz los wyklepie lecz wielu niegotowych
w kolizjach po odkształcać zatopić wolą w wierze

to na co wpływ niewielki nim wpadnie im do głowy
że nie da się nie można
uniknąć żadnych zderzeń

Zapisałbym trochę inaczej tytuł: zd(a)erzenia.
Nie da się przeżyć życia na paluszkach. Faktem jest, że z roku na rok jesteśmy coraz bardziej wyklepani...

Pozdrawiam

a nocą już po wszystkim znikamy pomalutku
tak wszystko trwa tak mija
od zawsze i do wiecznie


oraz to:


gdy czekasz nie doczekasz to mijasz jeszcze bardziej
nie możesz nie potrafisz
i tylko żyć z tym umiesz

................zabieram ze sobą z tego bardzo życiowego wiersza.

Pozdrawiam serdecznie.....................................................Ir

Dziękuję Tomku jak zawsze - tym razem za wyklepane refleksje

Ireno bardzo życiowo dziękuję i równie życiowo miłego zaboru życzę.

Z podziękowaniem L.G.

Bardzo dobry wiersz
Pozdrawiam

Sugestywne te zderzenia. Tak to niestety często wygląda.. Z przyjemnością przeczytałam, jak zwykle piękny klimat.

Hann, Fel z podziękowaniem wielkim.

Wdzięczny L.G.

Podoba mi się całość, a ostatnia strofa szczególnie :)

Szczególnie dziękuję May

Z uszanowaniem L.G.

Witaj Leo.
Próba połączenia zdarzeń i zderzeń, jako pomysł, ok.
Jeśli zaś chodzi o wykonanie? Tym razem księżycowa przechodzi obok :(
Po prostu się tutaj nie odnajduję. Szósty wers brzmi jak wyjęty z zeszytu do lekcji fizyki, bardzo techniczny. W ogóle, to taki nie Twój język, jakby nie Leo, którego znam. Zabrakło mi takiej Twojej gładkości, Leonowego sznytu, dobrej liryki. Tytuł? Ewidentnie do zmiany. Jak go czytam, to mam wrażenie, że mi się język plącze;) No nic, idę sobie. Co złego to nie ja. Nie potrafię pisać inaczej niż czuję. Wybacz. Pozdrawiam.

Dziękuję Luno za refleksje i czas poświęcony wierszowi.
Oczywiście rozumiem doceniam i szanuję odczucia jakie wywołał wiersz.
Do spotkania Luno w bardziej lirycznych klimatach

Z uszanowaniem L.G.

co zderzysz los wyklepie lecz wielu niegotowych
w kolizjach by odkształcać zatopić wolą w wierze.

Może niezgodnie z wolą autora, ale tak odczytuję.

Z podziękowaniem Wilgo.

Ukłony L.G.