Drajnes

[Leon Gutner]

Nie napotyka suchości.
Nauczył wodę życia. Bez deszczu i bez sensu.
Trudom wskazał łatwizny. Przeżyciom odkrywa
brzegi wiecznych pytań.

Bo przecież było.
Złożone z czystych chwil i szczypt mgnienia.
Chowało blizny przed porankiem. Zasilało wilgoć
nocnych godzin nie do zniesienia.

Pozwalało na dotyk. Zawsze wtedy kiedy błagał.
Kiedy tylko prosił spalało siebie i jak płomień
nie zostawiało cienia. Bezbronnie i chciwie
znika w zagubionym. Żeby nikt nie wiedział
gdzie to jest.

Na chwilę przed nocą rozkosz udaje gotowość.
Jak brzeg kartki papieru niespodziewanie rozcina skórę.
Kropli się i drąży. Potem jest krew. Nie woda.
Inna barwa i lepkość.
Inny stan skupienia.

Nie na litry.
Raczej tak żeby błagać chociaż o jeden łyk.

[Tomasz Kowalczyk]

Świetny wiersz, Leonie! Wywarł na mnie duże wrażenie.

Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Jestem pod wrażeniem twojego dużego wrażenia na wiersz Tomku i bardzo dziękuję za pozostawienie śladu tego wrażenia pod wierszem.
Dla autora wrażenia z wiersza są bezcenne.

Z ukłonami L.G.

[cortessa]

Mądry utwór z pięknym przesłaniem.

[lilo]

Leo, bardzo mi się podoba taka narracja, trafia mocno...świetny wiersz!

[Leon Gutner]

Dziękuję Corti i Li za czas obecność i łaskawe refleksje.

Z uszanowaniem L.G.