tu kończy się sen a zaczyna las

[księżycowa]

rozkołysany brzuch — jeszcze żywy
strach i dziecko

zaśpiewam ci kołysankę
nim drzewom przypomnimy drżenie
zbudzisz się jako las

i będziesz mogło obserwować chmury
a chmury są tutaj przewlekłe
ciągną się od bagien po usta

oddychamy — jeszcze oddychamy
ziemia wysysa nasze wody
a ja patrzę wzrokiem niedoszłej matki

jak pochylone drzewo karmi
spragnioną dziewczynkę

[Vesper]

Czytam ten wiersz ze łzami w oczach, z bólem w sercu, który znać może tylko niedoszła matka...
Świat jest tak dziwnie pomyślany: czasem cudu dostępują ci, którzy zupełnie go nie dostrzegają, a tym, którzy go pragną nad wszystko inne, darowuje tylko pustkę i niekończący się ból...

Chciałabym utulić i podmiot liryczny, i "spragnioną dziewczynkę", ale wiem, że nie sposób.

Tak mi przykro...

[Leon Gutner]

Świetnie się czytało Leonowi.
Najbardziej chmury co się ciągną od bagien po usta.
Oczywiście istota o której jeśli dobrze rozumiem opowiada wiersz.

Z przyjemnością L.G.

[Krystyna Morawska]

Byłam na filmie "Zielona granica" Agnieszki Holland stąd moje skojarzenia i porównania. Dobry wiersz.

[Tomasz Kowalczyk]

Przepiękny, przejmujący wiersz.

Pozdrawiam

[maybe]

Piękny wiersz, taki, który dotyka

[lilo]

Bardzo emocjonalny, kobiecy, prawdziwy, dla mnie to najlepszy z Twoich wierszy, które tu czytałam na Ogrodzie..

,,Ziemia wpija nasze wody'''

Chyba ,,zjadłaś'' literkę ,,y''? :)

[Hanna L.]

Dołączam do poruszonych wierszem. Pięknie
Pozdrawiam

[księżycowa]

Bardzo dziękuję za Wasze komentarze i za takie przyjęcie wiersza. Miło bardzo

Lilo, nie brakuje samogłoski "y". Ma być wpije, nie wypije;) Celowo użyłam takiego czasownika, ponieważ obraz w tym wersie ma iść dwutorowo. Musiałam znaleźć takie słowo, które spełni swoje zadanie. Nie chodzi tu bowiem tylko o "wchłanianie", ale też o sprawianie bólu, co nie jest tu bez znaczenia. Dziękuję za czujność i podobanie. Pozdrawiam