Forum literackie Ogród Ciszy

bliski już czas
długich depresyjnych wieczorów

drzewa jeszcze szumią zielono
ale słońce coraz niżej
więc wkrótce nagie
zapadną w sen o wiośnie

dni krótsze od siebie
malowane wilgotną szarością
wedrą się w serce
otworzą pustkę

będę wypatrywać
pierwszych oznak przebudzenia
śnić o kolorach zapachach
słońcu rozgrzewającym skórę
będę czekać
na motyli taniec
czułe brzęczenie pszczół
powracające klucze ptaków

i choć wciąż wczesna jesień
już mi żal
już tęsknię
za ciepłym wiatrem
oplatającym na wpół nagie ciało
wyzwolone z bezwzględnych objęć
ciepłych swetrów i płaszczy
ich rządy upadną

znowu w lekkiej sukience
pobiegnę w zieleń
serce zabije mocniej

teraz spowalnia

Jesień.
Ulubiona pora lirycznych klimatów Leona ale i odwieczny temat poetycki.
Bardzo jesienny i przyjemny w odbiorze wiersz oswajający jesienną refleksyjność zapisanych myśli.

Z przyjemnością L.G.

Przepiękne pragnienia

Proponuję, żeby rekwizyt nagości należał tylko do podmiotu lirycznego. Drzewa nie muszą być nagie.

Pozdrawiam

Jesień, czas uspokojenia, odpoczynku, refleksji i oczekiwania na... wiosnę. Jeszcze tylko zima;)

Też lubię ciepło i słońce, a w poezji poruszam się w mrocznych, zimnych klimatach i to w nich czuję się najlepiej, ot taki paradoks;) Serdeczności

Tęsknimy za tym, czego nie mamy, ale może nadejść albo za tym, co utraciliśmy, co minęło, potem znów czekamy aż nadejdzie, bardzo liryczny wiersz,
z nutką nostalgii

Zderzyłem sobie tytuł z treścią wiersza i zrobiło mi się jeszcze bardziej jesiennie. Pozdrawiam serdecznie