return

[Vesper]

tyle oddechów od ciebie
stałam się więźniem
każde spojrzenie dotyk słowo
obracam w pamięci

tyle oddechów bez ciebie
odmierzyło mój los
mój los określiło
zapomniałam już jak się tęskni
znam tylko ból wyrywanych skrzydeł

tyle oddechów przez ciebie
straciłam na zawsze
w wiecznej niewoli
ostatniej wspólnej chwili
która była czym

skoro mnie zjada bez końca

[Tomasz Kowalczyk]

Dobry pomysł z powtórzeniami "oddechów", a poniższa fraza

tyle oddechów przez ciebie
straciłam na zawsze

jest świetna.
Trochę minęło mnie powtórzenie wyrażenia "mój los" z drugiej zwrotki.

Pozdrawiam

[Vestka]

Smutne, że wpadamy w takie niewole...
Przeczytałam z radością, lecz i lekką nutką dyskomfortu (z uwagi na tę niewolę ;))

[Leon Gutner]

Niewola ostatniej wspólnej chwili spodobała mi się ogromnie i zrobiła mi ostatecznie ten już i tak świetny wiersz.

Z przyjemnością L.G.

[lilo]

Tyle bólu w tym wierszu, słowa wręcz krzyczą...

[Hanna L.]

Piękny
Pozdrawiam

[Krystyna Morawska]

Oddech jest początkiem i końcem. Wiersz robi wrażenie - czasami ból przechodzi w piękno.

[Marek]

"mój los określiło"
tutaj bym się pozbył powtórzenia, wystarczyłoby "określiło"

tak! trudności, złe zrządzenia losu, brak zrozumienia określają nas. czasem w za bardzo dużym stopniu.
cierpimy.