Wmówienie

[Leon Gutner]

Wciąż nie wie kim była.
Wie za to kim jest teraz. Kochanką i żoną.
Miejsca nie mają znaczenia. Zawsze odnajdziesz.
Jak wieści na które nie czekasz. Albo zdanie na jakiś temat
rzucone przy porannej kawie.

Pamięta sklep w którym jogurty spadały na podłogę.
Zadziwiające. Akurat to zapamiętał tak dobrze.
Uznał za wyjątkowy fakt przemijania.

Dał się wywróżyć ze świeżych bakalii.
Niedobrze. Dalej też nie będzie o wiele lepiej.
Bo sukienka do szafy a na sobie tylko życie.
I wszechobecne znaki. Jak tęsknota co znika na chwilę
przed końcem.
Pominął.

Nie myśli o skalach widocznych widm.
Taszczą z powrotem jakieś bez odwrotu.
Zapamięta bezwstyd w środku nocy.
Wmówiony. Ponoć tylko dla niego.
Już wie że to była taka kara.

Żeby tylko w ogóle móc być.

[Tomasz Kowalczyk]

Taki trochę inny ten wiersz niż wcześniejsze. Być może delikatna zmiana stylu. Tylko nie daj się bezpowrotnie wpędzić w białasy. :)

Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Ani mi się to śni Tomku.
Pozostanę wierny rymom tak długo jak to będzie możliwe.

Z podziękowaniem L.G.

[Hanna L.]

Najbardziej spodobała mi się trzecia część
Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Dziękuję i pozdrawiam Hann

Z ukłonami L.G.

[cortessa]

Nie wiadomo tylko, czy bohaterka wiersza była "kochanką i żoną" dla jednego mężczyzny czy dla dwóch. Ale to, oczywiście, nieistotne wobec urody utworu.

[Leon Gutner]

Istotnie dziękuję Corti

Z uszanowaniem L.G.