Zejście w dolinę

[Mariola Kruszewska]

Na plecy gór zgarbionych noc swój płaszcz zarzuca
tak obszerny, że skrywa połonin łysiny.
O laski jodeł wsparte stoki bukowiny
wsłuchują się w szemrzący pod stopami ruczaj.

Dla zdrożonych wędrowców gościnne schroniska
przygotują pękate dzbany opowieści.
Będą wabić gawędy i wiersze, i pieśni,
póki się nie wyiskrzą iskry znad ogniska.

Daleka droga do was, a noc taka ciemna.
Choćbym biegł bez ustanku, nie zdążę, pobłądzę,
zagubię się w gęstwinie i drogi poplączę.

Próżny jest mój wysiłek, mitręga daremna,
nie wołaj mnie, włóczego, nadszedł czas pożegnań.
Do zebranych u studni niebawem dołączę.

[Leon Gutner]

Chciałoby się dodać po przeczytaniu - zaiste, tak się właśnie stanie.
Tak się wydarzy.
Forma też jedna z ulubionych a więc bardzo przyjemnie tu było.

Z uszanowaniem L.G.

[Tomasz Kowalczyk]

Przepiękny klimat wiersza stworzony przez formę i treść. I kunszt Autorki.

Pozdrawiam

[cortessa]

Wszystkie Twoje wiersze zawierają znamię mądrości, pewnego sposobu myślenia i zapewne postępowania. Po prostu świadczą o Autorce. Tak jest właśnie m.in. z powyższym sonetem.

[Krystyna Morawska]

Przepiękny, wielowątkowy. To wiersz, który wszystkich spragnionych napoi poezją. Dziękuję

[Mariola Kruszewska]

Uskrzydlacie mnie. Dziękuję.

[Vesper]

Tak, kiedyś wszyscy zejdziemy w dolinę...
Piękny wiersz

[Liliana]

Znowu niespodzianka - Mariola w rymach i sonecie, pięknie!