Forum literackie Ogród Ciszy

codzienność zagarnęła mnie dla siebie
niczym stado wygłodniałych hien
nie wiem jaki to dzień
która godzina miesiąc

jakby pogasły wszystkie światła
a w ciemności łatwo pomylić rzeczy
ulec złudzeniu

tak dawno żaden człowiek
nie dotknął mnie naprawdę
że już nie wiem czy jeszcze żyję
czy już umarłam

desperacko próbuję pochwycić promienie słońca
przesączające się między gałęziami drzew
alter ego nadziei
która coraz bardziej we mnie słabnie

nie czuję niemal nic

w niektóre dni mam podobnie
ratuje las, rower, posiedzenie na brzegu jeziora, odosobnienie

próbuję odzwyczaić się od zaglądania do portali wiadomościowych, te dobijają

dobry ten Twój wiersz, prawdziwy o Twojej prawdzie, odczuwaniu świata

no i fajnie jest znów Ciebie TUTAJ zobaczyć ):-)

Ciebie też dobrze widzieć, Marku. Zawsze!

Wiadomości spadają na nas, nawet jeśli nie zaglądamy do portali, nie oglądamy telewizji. Zresztą, nie sposób udawać, że wszystko jest ok. Coraz bardziej przygnębiająca ta rzeczywistość, pełna nienawiści i wojen, coraz smutniejsza ta prawda o nas - najlepiej wychodzi nam niszczenie: siebie nawzajem, wszystkiego wokół, naszej Matki Ziemi...

Oczywiście: jest też dobro, całe mnóstwo dobra. Co nie zmienia faktu, że świat spada po równi pochyłej. I chyba nie chce tego zauważać...

Tak dobrze, że jesteś, Marku

Wiersz hm dotkliwy ?
Desperacki a jednak z nuta nadziei.
Tak go odbieram.

Z uszanowaniem L.G.

W niektóre dni warto spakować walizkę. Czasami tyle wystarczy, by przeliczyć straty i zyski. Pozdrawiam serdecznie.

Jak zawsze szukam w Twoich wierszach czegoś, co mogłoby być światełkiem na krawędzi mroku. ...i tutaj też znalazłem. Pozdrawiam serdecznie

Może udałoby się przeżyć dzień po kryjomu, aby nikt nie dostrzegł. Co najwyżej kot. Każdemu przydałby się chociaż taki kocurek.,,

Pozdrawiam

Tak, nasza rzeczywistość nie wygląda optymistycznie, ale starajmy się nie dać pożreć.
Dobrze Cię czytać, Vesper.