Forum literackie Ogród Ciszy

w tamtym ogrodzie
jabłonki pamiętały czas sadzenia domów
strojnych w lipcowe płomienie malw

pamiętały też czas siekier

za młodu rozkładały ramiona jak parasole
nad poetką której nie było stać
na żadną lipę

ta zaś wolała wzdychanie do modnego malinowego chruśniaka
banalnych bzów i słowików
odganiając się wiecznym piórem od skuszonych letnią słodyczą os

pewnego złego dnia przyszli oni
wypędzili z podmohylewskiego edenu
ludzi
bydło
i dobre skrzaty mieszkające pod progiem

pień jabłoni okazał się twardszy niż nakazy historii
potężniejszy niż pożar trawiący nawłoć wspierającą graniczny płot
zhardział do samych korzeni oplatając
kawałek ziemi
trwa
zdziczałe jabłka umierają na niej co roku

jabłonki pamiętały czas sadzenia domów - wyjątkowo mi zakwitło w tym ogrodzie a reszta dopełniła.

Przyjemności.
Ukłony L.G.

Piękny, poruszający wiersz, który otwiera arkadyjski obraz wsi zagubionej gdzieś na Białorusi. Jego trwanie brutalnie zniszczyli "oni" . Destrukcyjnej sile oparła się przyroda: tylko "pień jabłoni okazał się twardszy niż nakazy historii".

Cudowna poezja, takie moje klimaty z dzieciństwa. Pozdrawiam

Dobre skrzaty mieszkają w człowieku, powrócą, przycupną gdzieś pod nowym progiem. Pomogą w oswojeniu nowej i obcej ziemi. Reszta pozostanie w sercu, w wierszach, na pożółkłych fotografiach...

Pozdrawiam

Żadna klęska nie może odebrać pamięci. W zachwycie od pierwszej strofy

Ja, jak Tomek! ):-)

Czasami rzeczywistość w sposób okrutny przychodzi do miejsc, o których się mówi, że są zapomniane przez Boga, leżą na końcu świata. Tych miejsc może już nie być materialnie, ale zawsze kwitną w sercach ludzi, którzy pamiętają.

Musiałam tutaj wrócić po raz wtóry. Tak czasem mam. Pozdrawiam