Forum literackie Ogród Ciszy

Na tamtą stronę

odbywam podróże. Rozstrojone pianino Białoruś.
Uszy i oczy za moimi plecami. Przede mną ściana.
Z prawej paprotka.

Molowa tonacja. Pianissimo. Bez pedału. Napięcie
przy przetworzeniach. Budowanie przestrzeni pauzami.

Sądzą, że to już koniec. Nieśmiałe brawa.

Pan na wózku. Stara się coś powiedzieć.
Domyślam się - grał na pianinie.
Mówię – może pan spróbować lewą ręką. Odstępuję
miejsce. Zawstydzony odjeżdża.

Później mówią mi opiekunki – płakał

Pani z chodzikiem – potrafi pan "Mały biały domek" ?
Przywołuję z pamięci. Dość nieudolnie. W końcu
- Pani śpiewa ładnym głosem - udaje się nam
kilkoma zwrotkami zdobyć aplauz pensjonariuszy.

Podjeżdża Mama – nie graj tyle, bo się zmęczysz.
Mówię, że nie. Że nie ma się martwić.

Dom Seniora Pogodna Jesień
Rokitno, wiosna 2017

To musiało być piękne święto.... bardzo przyjemnie posłuchać, bo utwór jak zwykle ogromnie pojemny ... pozdrawiam :-)

Tak.
Mam takie wrażenie że czytanie twoich opowieści to odbywanie podróży w wyobraźni.

Z ukłonami L.G.

Ten, akurat, tekst to relacja autentycznej sytuacji. Ale masz rację to podróż tego, co się przeżywa - z myśli na papier...

Sekcja poetycka (do której należę) niejednokrotnie umilała czas pensjonariuszom DPS. To nie było proste zadanie. Uśmiech zawsze przeplatał się z łzami. Dziękuję Marku.

Hmm... pięknie opisałeś Marku, warto wnieść trochę ciepła i spotkać się z ludźmi, których los rzucił w życiowe zawirowania. Kiedyś miałam okazję tam bywać jako odwiedzająca Julię, która już odeszła, tam - skąd nikt nigdy nie wraca. Pozdrawiam.

Podoba mi się Twoja stylistyka, a przede wszystkim poetycki dystans, jaki tak udanie tworzysz.

Dziękuję bardzo za zajrzenie i komentarze! To miłe jest!