Marina Cwietajewa
: śr 02 gru, 2009
[img]http://bi.gazeta.pl/im/8/4696/z4696778X.jpg[/img]
* * *
Kawalerze des Grieux, na próżno
Tak szalejesz za swoją próżną,
Grzeszną, wietrzną, od wszystkich różną,
Niebezpieczną swoją Manon.
Korowodem sennym i strojnym
Wychodzimy z waszych pokoi.
Nikt się o nas nie niepokoi.
Kawalerze, tak musi być.
Odchodzimy w nocne zawieje,
Nie pragniemy dla siebie wiele
Prócz kolacji i sznura pereł
I, być może, jedynej łzy.
Kawalerze, cóż honor? Słowo.
Niech ci Bóg da kochankę nową.
Pozostając zawsze gotową —
Kochającą namiętnie
***
Z tkliwością - bo po kryjomu
Wszystkich porzucę jutro-
Czule rozmyślam komu
Zostawię me wilcze futro,
Komu - mój pled prześwietny
I z chartem cienką laskę,
Komu me bransolety
Z turkusów cennym blaskiem...
Wszystkie notatki i kwiaty
Zachować - nie w mojej mocy...
I ciebie, mój rymie bogaty,
I ciebie, ostatnia nocy!
***
Podoba mi się, że Pan na mnie nie jest chory,
Podoba mi się, że na Pana nie choruję,
Że nigdy ziemski glob stabilnej swej podpory
Spod naszych nóg znienacka nie usunie.
Podoba mi się także, że śmieszną być można,
wręcz rozpuszczoną - a nie bawić się słowami,
I nie czerwienieć falą dławiącą przemożnie,
zetknąwszy się przypadkiem rękawami.
Podoba mi się jeszcze, że przy mnie Pan może
Spokojnie całkiem inną czule obejmować
I że w piekielnym ogniu nie każesz mi gorzeć,
Gdy to nie Pana zechcę pocałować.
Że imię moje zwiewne, mój Ty delikatny,
Nigdy przez Pana nie jest brane nadaremno,
I że w cerkiewnej ciszy nawet w dzień ostatni
Ty "Alleluja!" nie usłyszysz ze mną.
Dziękuję Panu za to i sercem i dłońmi,
Że choć nie znasz mnie wcale - miłość Twa gorąca,
Że cichy spokój czuję wśród nocy ogromnej,
Za spotkań sporadyczność o zachodzie słońca,
Za nasze pod Księżycem nie-amory,
Że nie nad nami niebo wstaje z rana,
Za to że Pan jest -Och!- nie na mnie chory,
Za to, że -Och! -tak cierpię nie przez Pana.
3 maja 1915
* * *
Kawalerze des Grieux, na próżno
Tak szalejesz za swoją próżną,
Grzeszną, wietrzną, od wszystkich różną,
Niebezpieczną swoją Manon.
Korowodem sennym i strojnym
Wychodzimy z waszych pokoi.
Nikt się o nas nie niepokoi.
Kawalerze, tak musi być.
Odchodzimy w nocne zawieje,
Nie pragniemy dla siebie wiele
Prócz kolacji i sznura pereł
I, być może, jedynej łzy.
Kawalerze, cóż honor? Słowo.
Niech ci Bóg da kochankę nową.
Pozostając zawsze gotową —
Kochającą namiętnie
***
Z tkliwością - bo po kryjomu
Wszystkich porzucę jutro-
Czule rozmyślam komu
Zostawię me wilcze futro,
Komu - mój pled prześwietny
I z chartem cienką laskę,
Komu me bransolety
Z turkusów cennym blaskiem...
Wszystkie notatki i kwiaty
Zachować - nie w mojej mocy...
I ciebie, mój rymie bogaty,
I ciebie, ostatnia nocy!
***
Podoba mi się, że Pan na mnie nie jest chory,
Podoba mi się, że na Pana nie choruję,
Że nigdy ziemski glob stabilnej swej podpory
Spod naszych nóg znienacka nie usunie.
Podoba mi się także, że śmieszną być można,
wręcz rozpuszczoną - a nie bawić się słowami,
I nie czerwienieć falą dławiącą przemożnie,
zetknąwszy się przypadkiem rękawami.
Podoba mi się jeszcze, że przy mnie Pan może
Spokojnie całkiem inną czule obejmować
I że w piekielnym ogniu nie każesz mi gorzeć,
Gdy to nie Pana zechcę pocałować.
Że imię moje zwiewne, mój Ty delikatny,
Nigdy przez Pana nie jest brane nadaremno,
I że w cerkiewnej ciszy nawet w dzień ostatni
Ty "Alleluja!" nie usłyszysz ze mną.
Dziękuję Panu za to i sercem i dłońmi,
Że choć nie znasz mnie wcale - miłość Twa gorąca,
Że cichy spokój czuję wśród nocy ogromnej,
Za spotkań sporadyczność o zachodzie słońca,
Za nasze pod Księżycem nie-amory,
Że nie nad nami niebo wstaje z rana,
Za to że Pan jest -Och!- nie na mnie chory,
Za to, że -Och! -tak cierpię nie przez Pana.
3 maja 1915