zwiał

[Mariusz]

nie słyszę swojego głosu
wśród wołających o pomoc

zadowolony na skraju drogi
monologiem rozbawia niesfornie

wierzby słuchają płacząc ze śmiechu
jak zostawiłem go w otwartej klatce
nie wejdzie już pewnie do środka


bez zgody rozsądku
wirem karty obrócił
losowi na przekór
pozamiatał liście sprzed lat
dwoma słowami

pójdę za nim
bo nie może tak sam
po świecie latać