Nici

[Jan Stanisław Kiczor]

Nici

Z nimi zawsze miałem kłopoty
Choć na ogół ich wartość doceniam,
Jakichś myśli pamiętam prototyp:
Nić sympatii, nić porozumienia.

Czasem nastrój ogarnia mnie taki
Że się sam w różne wątki zaplatam
W dialektyzmie tkwię jeszcze półnagim:
Coś z jesieni, coś z babiego lata.

I troskliwie przyglądam się szpuli
Ile jeszcze ma w sobie przewinięć
Nim mnie zmierzch ostatecznie przytuli
O co w końcu zadbają boginie.

Takie Parki, czy też inne Mojry
Zamiast czymś się wokoło zachwycić,
Iść na kawę, czy szalony podryw,
To w dzień każdy – wciąż przędą te nici.

Rwą je czasem znienacka, dla żartu
(W końcu nie znam dokładnie powodów),
Radość wielką wzniecając wśród czartów,
A na ziemi – jęk płaczu, zawodu.

Osobiście, wolę kłębek Ariadny;
Gdy się gubię, coś muszę omijać,
Zamiast grzmieć słowem bardziej dosadnym,
Ja spokojnie - nić tylko rozwijam.


.