Już czas

[Jan Stanisław Kiczor]

Już czas

Gdy coraz bardziej mi doskwiera
Złudna poprawność, relatywizm,
Gdy każą ciągle się przebierać,
Abym klakierem został czyimś,

Zakrzyknąć muszę: Stop! Panowie!
Nie będzie tak, jakbyście chcieli.
Bo czuję od was zgniły powiew:
Hucpę, blagierstwo i orwellizm.

Dość się tam w górze, namnożyło
Nieudaczników i frustratów;
Trzeba w tej sitwie zrobić wyłom
Na każdą dupę po sto batów.

Wściekłość ogarnia, brak zachwytów,
Gdy nam szubrawiec i kanalia
Roztacza wizję dobrobytu
Świetlanej drogi – nowy wariant.

Krzycząc donośnie i najprościej,
Będę gwałtowny protest krzewił,
By mnie nie uczył moralności
Obłudnik, szuja, dorobkiewicz.

Ja protestuję. Nie pozwalam,
By byle dziwka i ladaco
Grzebiąc w historii, wciąż ją kalał
Licząc, że jeszcze mu zapłacą.

Niechaj odpowie za przewiny,
Na jakimś placu – wobec tłumów,
Każda łachudra, oszust, cynik.
Czy wybaczymy? – Non possumus!


.