Mam kota

[Jan Stanisław Kiczor]

Mam kota

Donoszę na swojego kota,
(Organom, które wiedzieć winny),
Że nazbyt łatwo mnie omotał,
Przez co nie widzę kotów innych:

Zawładnął całą moją przestrzeń,
Dyktując wokół własne prawa,
I za myszami ganiać nie chce
Czas woli spędzać na zabawach.

Lubi przywołać do porządku
Gdy zaśpię kiedy wstać potrzeba,
Do różnych tajnych włazi kątków
Z których jest trudno go „wygrzebać”.

Nadto wciąż jakieś ma roszczenia:
- Że w misce zbrakło dzisiaj mleka,
- Ostatnio mało go doceniam,
- A pies sąsiada głośno szczekał.

- Wróbel się nie dał podejść chytrze,
- W płocie za gęste są sztachety,
- Że chciałem kiedyś sierść mu wytrzeć
Kiedy na deszczu zmókł – niestety.

Zdawać się może – upierdliwy
Zrzęda i bufon, niegodziwiec,
Przecież dostarcza chwil szczęśliwych
Gdy na wołanie raczy przybiec.

Gdy siądzie czasem na kolanach
I czule w oczy moje patrzy
Czuję wewnętrzny jego dramat
Bo wiem, że chciałby, co złe – zatrzeć.

Mruczymy wtedy coś do siebie,
Przekazujemy dobre myśli,
Pełni wzajemnych przypochlebień,
Których nikt inny nie mógł wyśnić.

Więc piszę „donos” ten na kota,
(Organom, które wiedzieć winny):
Dobrze, że łatwo mnie omotał,
Dobrze, że nie mam kotów innych


.