Właśnie tak

[Krystyna Morawska]

Za nami tyle radości. Nie odchodź,
chociaż wszystko już niechciane.
Może zapach jabłek rozbudzi zmysły,
dotknie nieba jakby chciał powiedzieć:
wypatruj znaków. Więc przywołuję

bogactwo drobiazgów utrzymywanych
w tajemnicy. Chciałabym je zachować,
ale przez szybę widzę cienie, plamki
słońca - reszta złudzeniem. Nie wiem
kiedy czas pomieszał twarze.

Głos oddaję ptakom, niech rozwłóczą
po jabłoniach szkarłatne odcienie -
ogród będzie bardziej świetlisty.
Oddech przekażę trawie. Zawsze
lubiłam jej zieloną właściwość,

którą nie sposób się nasycić.
Pozostaję wolna od oczekiwań.
Niewidzialna dla świata.