Portret śpiącego smoka

[Krystyna Morawska]

Rozłączeni jak zielone księżyce
Murakamiego, tracimy magiczny
wymiar.Ty chodzisz po ziemi,
ja fruwam i roję coś, czego nie ma.

Mówiłaś,
że w każdej ścianie odnajdę drzwi
i będę mógł przesuwać świat do woli.
Czy przewidziałaś, że z wysiłku
rozplotą się dłonie, uleci zapach słów.

Nie przynoś więcej słoneczników.
Mają czarne twarze i ciszę spadających
gwiazd. Lepiej, gdy pamięć rozpali zmysły -

uwierz