Dzieci Saturna

[Krystyna Morawska]

Zbieram słowa,
bo trzeba nazwać mądrość,
która do tej pory była w cieniu.
Wyrażam zgodę na wszystko
co się dzieje i jeszcze nastąpi.
Na tym polega wierność. Przylega
do myśli, lecz nie potrafi wyjaśnić.

Nasza rozkołysana planeta
codziennie dokonuje zniszczeń.
Możliwe, że wkrótce staniemy się
zwykłą ilustracją, wczorajszym pyłem.

W tej nowej przestrzeni przesuwam
palcami całe północne niebo.
To przez wiatr muszę mocno trzymać
koniec nitki, jednak chłód Saturna
ciągle dotyka twarzy.

Czuję obecność, nawet, gdy zapada cisza.