Metamorfoza

[Krystyna Morawska]

Kilkoma kreskami szkicuję wilka.
Z bliska bezkształtny, z daleka
niezwykle prawdziwy. Może uciec
z kartki, może podążać po śladach.
Jego wędrówka jest bezczasowa.

Błysk rozprasza odłamki,
dym zamyka krajobraz. Zraniony
biegnie z ogniem w trzewiach -
pociekła strużka.

Nikogo nie obwinia, pragnienie
gasi wilgotnym liściem.
Zwinięty w kłębek - cień bez skazy.

Nadszedł czas,
kładę dłoń na szkicowniku.