Z poematu St. Szastaka "Zemsta Bony czy pomnik miłości&

[Maria]

2 zwrotka
Дачушка Юры Радзівіла –
У дваццаць вёсен - удава.
Хоць прыгажосцю свет дзiвіла,
Былінкай сталася знава.
Адправіўся да Бога тата,
А праз паўгода яе муж
На плечы ломкія багата
Халодных наляцела сцюж.
Ад вечных думак абарона,
Што час праходзіць залаты,
Палац Барбары ў Геранёнах,
Ды Мікалаі - два браты.
Бо век дзявочы – ой, кароткі,
Чуць расцвіла і пад вянец.
І пойдуць дзеці, мамкі, цёткі
І вольнаму жыццю канец.
А хто яе, ўдаву, прыкмеціць?
Ці век, як Бог дасць, дажываць?
Ці нарачоны ёсць на свеце?
Ці дасць Бог ёй яго кахаць?
Ў палаца гмаху, бы ў палоне,
Замкнуўшыся, жыві адна,
А на двары ў Геранёнах
Квітнее ды бурліць вясна.
Лятуць на кветкі борзда пчолкі,
Стракозы, шэршні, матылі.
На небе мост паўстаў з вясёлкі,
Каб хмары з рэчкі піць маглі.

===========

Jerzego Radziwiłła córa
W dwudziestym roku owdowiała.
Choć swą urodą jasnoskórą
Świat zadziwiała, w mig obumarła.
W podróż do Boga poszedł tata,
A za pół roku również mąż.
W ramiona w kruchość przebogate
Leją się zimne strugi wciąż.
Od myśli wiecznych mknie obrona,
Że mija szybko złoty czas
I pałac Basi w Gieranonach1,
I Mikołaje – bracia dwaj.
Bo wiek panieński – jakże krótki,
Ledwo rozkwitła – wieniec padł
I wokół dzieci, mamki, ciotki,
Wolnego życia uciekł czas.
A któż ją – wdowę już, zauważy?
Czy wiek swój da Bóg dożyć tak?
Czy z narzeczonym jakimś w parze
Jeszcze jest w stanie się kochać?
W gmachu pałacu jak w niewoli,
Żyj sobie sama pod zamknięciem,
Podczas gdy dwór jej w Gieranonach
Tonie i perli się we wiośnie.
Lecą do kwiatków chętne pszczółki,
Szerszenie i pasikoniki,
Na niebie most dla przyjaciółki
By chmury piły jak motylki
Z rzeki przeczucia gdzie wciąż mrowi,
Jak się odczepić czarnych myśli,
Kiedy twe życie przeszłe w zmowie
Dźwiękiem i szumem wszystko kreśli

[Liliana]

Podjęłaś się niełatwego zadania, Mario. Doceniam trud.

Wybaczysz, że spróbowałam początek:

Córka Jerzego Radziwiłła
W dwudziestej wiośnie owdowiała,
Chociaż urodą olśniewała,
Stała się krucha jak bylina.

W podróż do Boga ojciec poszedł,
A za pół roku mąż jej pierwszy,
Kruche ramiona się ugięły,
Smagane wiatrem, chłodem, mrozem.

I wirowały myśli w głowie,
Że mija życia złota pora,
Pałac Barbary w Gieranonach,
I bracia dwaj – Mikołajowie.


Inny układ rymów, ale chyba nieźle wyszło.

Pozdrawiam

[biedronka basia]

Mario, czytałam Twoje tłumaczenie wcześniej, lecz czytanie mnie męczyło.
Teraz, gdy Liliana przedstawiła początek wiersza odbiór jest już przejrzysty.
Spróbuj kontynuować, bo warto. Wiersz to kawałek historii.

Naturalnie mam również kłopot z odczytaniem wersji rosyjskiej. Może to wina również trzcionki, ale pewnie bardziej mojej nieznajomości języka.

[Maria]

Basiu Bedronko - zapewne oba przekłady różnią się kilku słowami jak i kolejnością ustawienia w wersach pewnych słów, albo większą rozpiętością znaczeń, ale jak powiadomię autora poematu, że ma już jednego rozdzialiku/strofy przekład drugiej osoby, to będzie przeszczęśliwy.
Z kolei (mnie przynajmniej) łatwiej się czyta strofki 4 wersowe niż 32 wersowe, bo większość rozdziałów z takich się składa. Być może i u Ciebie było podobnie.

Jeśli chodzi o kontynuację, to nie wiem czy nie szkoda miejsca tu, bo całość składa się z 20 stron wierszowanych w języku białoruskim i tyleż w przekładzie moim. Jeśli chcesz, to podaj na pw adres, to Ci wyślę ja albo autor, bo on mieszka w Niemczech.

Liliano - Dziękuję pięknie. Wyszło nieźle jak piszesz. A nawet nieźlej, jak tu kiedyś ktoś mawiał.

Obu Paniom serdeczności

[Michael]

Z pewnością oba przekłady kosztowały wiele wysiłku.
Zostawiam za przyjemność czytania.
Mario -
Liliano -

Pozdrowienia dla Was Obu.

[Liliana]

Z pewnością oba przekłady kosztowały wiele wysiłku.
Zostawiam za przyjemność czytania.
Mario -
Liliano -

Dziękuję bardzo

[ćma]

Jerzego Radziwiłła córa
W dwudziestym roku owdowiała.
Choć swą urodą jasnoskórą
Świat zadziwiała

A mnie ujęła ta "uroda jasnoskóra"
Pozdrowienia